غم

راستش امید به زندگی ام اگه منفی نشده باشد، حدودهای صفر آمده. تا این حد که با نوشتن همین خط هم بغض کرده ام.

زبان را دیگر برای سرگرمی و علاقه ام از کودکی بهش می خوام و چندین روز است دانشگاه سرچ نکرده ام.

هر بار می خواهم قضیه را توی ذهنم جدی کنم، می بینم نمی شود. 

می ترسم.

هیچ فکرش را نمی کردم که بزرگسالی ام بخورد به بدترین اوضاع در تاریخ کشور. حالا قدیم ها طاعون می کشت، الان خیلی شیک و باوقارتر، غصه می کشد.

کاش مالِ 100 سال پیش بودم. کاش حتی 50 سال پیش. حتی سگ خورد، کاش 5 سال ِ پیش در موقعیت فعلی ام بودم. که حداقل یک برهه از زندگی ام را بهتر می گذراندم، یا حداقل راهی برای در رفتن از شرایط موجود را داشتم. این را می دانم که مال هر زمانی بودم، علاقه ام به علم و تحقیق و دانش کم نمی شد و حداقل بابتش می توانستم زندگی خوبی داشته باشم. اما الان؟

پیج یک آرایشگر معروف توی رشت را در صفحه ی اینستاگرامم دارم. قبل از تعطیلات محرم اعلام کرد که این تعطیلات را در سوئد اگر اشتباه نکنم به سر می برد و ایرانی های آنجا می توانند از خدماتش استفاده کنند.

با تمام احترامی که برای آرایشگرها قائلم، این تقصیر به گردن کشورم است که هیچ تفاوتی بین یک فرد تحصیل کرده و تحصیل نکرده قائل نیست. اگر یک آرایشگر در تعطیلاتش می تواند در اروپا باشد، یک مهندس حداقل ِ حداقل باید از پش امرار معاش ماهانه اش در سن 27 سالگی بر بیاید!

خانم آرایشگر لایو لوازم آرایشی گذاشته و سعی می کند کلمات انگلیسی را تلفظ کند. همه را اشتباه می خواند و من آه می کشم.

دلم گرفته. مادرم سال های پیش اگر بهش شکایت میکردم که این همه درس خواندم هیچی به هیچی، دلداری میداد که غصه نخور، شان اجتماعی خیلی مهم است. اما امروز همزمان با من آه کشید.

دلم گرفته و حتی به این فکر میکنم تلاش این روزهایم الکی نباشد یکی وقت؟ بهتر نبود توی همان شرکت سگی، با حقوق ...مثقالش می ماندم؟ بهتر نبود هر روز چشمم پر از اشک می شد و حداقل روزگذران می کردم؟

خسته ام و خیلی می ترسم.

ولی هنوز خوشبختم که پاییز داره میاد

آقای محترم گفت: "هر گوشه ای بهم خودکار و کاغذ بدن، میشینم درسمو میخونم، حتی اگه بمب بترکه". بعد به گوشه ی کافی شاپ اشاره کرد: "حتی اینجا".

به هر حال من این همه خونسردیشو هرچند که درک نمی کنم اما ستایش میکنم.

من؟ منتظرم که سوسک راه بره تمرکزم بهم بخوره، منتظرم پشه پرواز کنه که اعصابم بهم بریزه. از صدای تلویزیون و شلوغی و ملچ مولوچ دهن مامان وقتی لواشک می خوره و صدای نی نی همسایه و مابقی موارد هم که نگم بهتره.

خلاصه که الان مجبور شدیم بار و کوله م رو جمع کنم بیام رشت خونه خواهرم و دو روزی اینجام. لپ تاپ و کتاب آوردم که درس بخونم، اما ناخودآگاه سر از وبلاگ در آوردم. تمرکز من فقط تو اتاقمه و وامصیبتا که جای دیگه اندکی آرامش ندارم.

حالا یه دور برم ببینم چی میشه!

هوش یا تلاش؟

من آدم تلاشگری ام. اما این روزا نمی دونم چه م شده.

همیشه با خودم فکر میکنم من ابتدا تلاش بودم، بعد دست و پا در آوردم و بعد مقداری هوش بهش چسبیده تا بتونه بهم کمک کنه به هر چی می خوام برسم.

من همیشه تلاش کردم، از همون دوران ابتدایی ام، تا بتونم اون جایگاهی که می خوام رو داشته باشه. حتی بعدتر که خواهرم معلم شد و بعد ترش دوران دانشگاه که چالش های زیادی هم داشتم.

این روزا انگیزه ی کافی رو دارم. شخص انگیزه دهنده رو هم دارم، و می دونم که تلاش امروزم تا چه حد زندگی آینده م رو می سازه. فقط حس می کنم باید به خودم بیام تا اون روحیه ی حنگنده م رو دوباره به دست بیارم.

فردا روز اول محرمه. پارسال محرم چیزای زیادی به دست آوردم. امسال هم می دونم بهم خیلی چیزا میده.

+دیدین بعضی آدم ها همیشه ادعا می کنن که شب امتحان یک ساعت خوندیم و بس اومد؟ کلا خونه نشستیم و خود به خود حل شد؟ به استاده یه چشمک زدیم اوکی شد؟ هیچ بدو بدویی نکردیم اما دیدیم یهو همه چیز خوب پیش رفته؟ که درسته فلان چیز سخت بوده، اما تو کمترین زمان ممکنه حلش کردیم؟

راستش من اصلا این طور آدم ها رو درک نمی کنم. و راستش باورشون هم ندارم.

منکر هوش و استعداد نمیشم، اما به نظرم به هیچ عنوان حقیقت نداره بتونی تو همه ی مراحل زندگیت بدون اینکه کار خاصی کرده باشی، پیش رفته باشی. ممکنه چند جا شانس بیاری، اما نمی تونه دائمی بمونه.

به نظر من تلاش خیلی بیشتر از هوش ارزشمنده، نظر شما چیه؟ اصلا به نظرم تلاش مداوم همراه با اندکی هوشیاریه که شانس و موقعیت ها رو به وجود میاره!

رابطه ی مستقیم پیراشکی و رقص از نگاه من

دیروز یه پیراشکی چاقالو خریدم.

بعد همش عذاب وجدان که چطور بخورمش.

امروز بعد از ناهار تصمیم گرفتم کلی برقصم، ناهار هضم شه، تا بعد بتونم پیراشکی بخورم :|

فکر میکنم از آخرین باری که خیلی جدی رقصیدم سال هاااااااااااااااااا میگذشت!

فکر کنم برای اینکه به رقصیدنم ادامه بدم، هی باید واسه خودم پیراشکی های چاقالوی مهربون بخرم!!

+چندین تا فایلی درسی که خیلی دنبالشون میگشتم رو پیدا کردم. 

+دوست صمیمی آقای محترم فردا میره کانادا پیش خانمش و مشخص نیست دوباره کی بتونن همو ببینن برای همین امروز قرار گذاشتن که خیلی هندی طور با هم وداع کنن. آقای محترم غمباد گرفته. میگه آخرین چکه ی دوستامم رفتن. دلداریش دادم که من هستم غصه نخور :| درسته این جمله اعتماد بنفس زیاد منو میرسونه، اما خب تنها جمله ای بود که اون لحظه به ذهنم می رسید :)))

13 شهریور

پارسال همچین روزی بود که دفاع کردم، و امروز هم در راستای همون روز، روز مهمی بود.

پارسال همچین روزی اصلا فکرشم نمی کردم که یهو برنامه ی زندگیم اینقدر یهو عوض بشه.

چند روز بدو بدوهای اداری داریم، که تا الان خوب پیش رفته. کارای اولیه شو آقای محترم انجام داد. بقیه ش رو من رفتم انجام دادم و به حدی استرس داشتم همش که خدا می دونه.

هنوز کار این مرحله تموم نشده، اما خب خوب پیش رفته.

امروز تو راه برگشتن به خونه یه قرآن قطع جیبی پیدا کردم که خاک خورده و مظلوم تو پیاده رو افتاده بود. برش داشتم خاکشو تکوندم و گذاشتمش تو کیفم. الان پیشمه و من می خوام این اتفاق رو به فال نیک بگیرم .......

+چقدر به تقدیر معتقدین؟ تا حالا شده اتفاقی تو زندگیتون بیفته که بعد اسم تقدیر رو روش بذارین؟ یه تصمیم ناگهانی، یه انتخاب یهویی، یه دگرگونی، یا همچین چیزی؟

غم

متاسفانه مادرم بیش از هر زمان دیگری، وسواسی، حساس، رنجور، سخت گیر و در واقع غیر منطقی شده است.

پریشب می خواستم بیایم بنویسم که غمگینم، مثل دختری که مادرش با هیچ چیز موافق نیست...

بعد جلوی خودم را گرفتم که شاید حس زودگذر است و تا فردا خوب می شود.

اما خوب نشد، خوب نمی شود.

امروز با قطعیت می نویسم، غمگینم، مثل دختری که مادرش همیشه با همه چیز مخالف است، سختگیر است و غیر منطقی.

باز آمد بوی...

امروز دهم بود. اگه بولت ژورنالی که تو پست های قبلی گذاشتم رو نگاه کنین، میبین رو دهم و سیزدهم ضربدر زدم. یعنی تاریخ های مهمی ان.

کل امروز اینقدر استرس کشیدم که خدا می دونه.

اگه این هفته درست شه همه چیز، میام می نویسم که چی و چطور و موضوع چیه. احتمالا. خوان دوم من بعد از مقاله ست در واقع. 

الانم که دارم می نویسم بازم از فرط استرس دلم درد گرفته و سر درد دارم!!!

مهر نزدیکه! چقدر آرزو داشتم دوباره دانش آموز بودم! یادمه وقتی داشتم برای کنکور ارشد میخوندم، به همکلاسیم گفته بودم کاش ترم یک لیسانس بودم! گفت بود من دوست دارم ترم یک ارشد بشم بعد تو دلت میخواد برگردی عقب؟؟

الانم قضیه همینه. حالا که جون کندم روزای زیادی رو گذروندم هوس کردم دوباره دانش آموز بشم :| ... کلا معکوسم.

+خبر خاصی نیست. پنجشنبه دو تا عروسی دعوت بودم. یکی عروسی خانم سین و آقای انباردارسابق که رفتم کادو دادم فقط و بعدش رفتم عروسی دخترعمه م. تنوع خوبی بود هرچند زود گذشت.

+نمی دونم چرا اینا رو دارم می نویسم. این روزا، روزای عجیب غریبی ان در واقع! احتمالا می نویسم که یادم بمونه چه روزای پر فراز و نشیبی رو گذروندم.

+ زبان؟ هشت تا کتاب دور و برم ریخته که یا خوندم یا در حال خوندنم. البته روزی نهایت سه چهار ساعت براش وقت بذارم که اونم مفید نیست. بیشتر دارم تفننی کار می کنم.

آیی ناراضی

اول کارخونه سر کار میرفتم میگفتم مدت زمان کار زیاده خسته میشم

بعد رفتم دفترشون گفتم تخصص من دفتری و پشت میز نشینی نیست و باز نق زدم

مجددا کارخونه باز شد نمی تونستم با ادماش بسازم

بعد دیگه تصمیم گرفتم خونه بمونم و الان از شدت یکجا نشینی به ستوه اومدم

فک کنم در تصمیم بعدی خدا منو بفرسته اردوگاه کار اجباری، اربابا شلاق بزنن من آب حوض بکشم. نمیدونم اون موقع راضی هستم یا خیر.

×نمی دونم مشکل از منه یا موقعیت ها واقعا بد بودن!

×آیی مخفف اسم خودم هست و مامان اینطور صدام میکنه.

زجرکش

اوضاع خیلی خرابه و من زندگیمونو هدر رفته می دونم.

تو این شلم شوربا کسی بخواد ازدواجم کنه دیگه اصلا واقعا شاهکار کرده. هزینه ها بیش از دو برابر شدن و آدم نمیدونه واقعا باید چیکار کنه.

جنگ واقعی ادم با یه گلوله هلاک میشد، این نوع جنگی که الان تو کشوره، آدمو زجرکش میکنه.

+ این متن رو تو وبلاگ یکی از دوستان کامنت گذاشتم. دیدم غصه ی این روزام هم هست، گفتم پستش کنم.

+دیروز با مادرم رفته بودیم بازار. خیار کلویی 4500، گوجه 5000 تومن. برای من که گوجه و خیار جز غذاهای اصلی تو صبحانه و ناهار و شاممه، این یه فاجعه محسوب میشه...

+حتی رژیم گرفتن هم دیگه خرج داره. شکلات تلخ، خرما، نان جو، سبزیجات و اینجور قبیل اقلام دیگه جز کالاهای لوکس محسوب میشن و من ترجیح میدم 100 کیلو بشم اما نخرم!

+شما چه می کنید با گرانی ها؟

دیوانه چو دیوانه بیند...

راستش هیچ خبر خاصی نیست که بیام بنویسم. زندگی به روال معمول و تکراری خودش جریان داره.

چندین بار صفحه رو باز کردم که بنویسم اما دیدم واقعا چیزی تو ذهنم نیست.

آقای محترم سه تا کتاب درسی جدید برام گرفته بخونم. یکی گرامر سطح متوسط، یکی ریدینگ ادونس، یکی هم ترکیبی ریدینگ و رایتینگ تافل.

از صبح که پامیشم، روزی سه صفحه گرامر کتاب جدید خوشگل و خوشبومو می خونم. اگه به همین ترتیب پیش بره تا آخر پاییز تمومش می کنم.

بعد از اون اکثرا میرم سه صفحه رایتینگ های مختلف میخونم تا ایده بگیرم و جمله های قشنگشو یادداشت می کنم.

بعد متغیره، یا لغت دوره می کنم، یا دانشگاه سرچ می کنم.

بعد ناهار و خواب و چت با آقای محترم در مورد همین چیزایی که نوشتم.

غروب هم لیسنینگ گوش میدم.

شب معمولا یا فیلم میبینم، یا آشپزی یا شایدم ریدینگ اما دیگه از لحاظ ذهنی کشش ندارم باز مطالب درسی بخونم.

زندگیم همینه که نوشتم. تنوعش میشه گاهی غروب ها دوچرخه سواری، یا گاهی رفتن به خونه خواهرم و متعاقبا دیدن آقای محترم هر سه هفته یک بار معمولا.

ناراضی نیستم اما خب به این حجم از لاک پشت بودن و یک جا نشستن چندسالیه که عادت ندارم.

چند وقت پیش آقای محترم تماس گرفته بود و ما کل نیم ساعت چهل دقیقه رو در مورد دانشگاه و درس و زبان حرف زدیم :|

مامانم با تعجب پرسید شما حرف دیگه ای احیانا با هم ندارین؟

از نظر من صحبت هامون جذاب بود، نمی دونم مامان چرا خوشش نیومد :))

نهایتا با آقای محترم به این نتیجه رسیدیم که دیوانه چو دیوانه بیند خوشش آید و فلان. تا گور میخوایم دانش بجوییم، خیلی هم رمانتیک!

این شهریور، ماه مهمیه. تکلیف خیلی چیزا مشخص میشه. بابتش استرس دارم اما انشالله حل میشه. ممنون میشم دعا کنید ما رو.

+خیلی دوست دارم بدونم کیا که اینستامو دارن، اینجا رو هم میخونن اما معمولا حرفی نمی زنن. کاریتون ندارم به خدا :| فقط همینجوری دوست داشتم بدونم. یه سری از دوستان که همیشه کامنت میذارن و خوشحالم می کنن، اما بعد از نابودی بلاگفا هیچ وقت دقیق دستم نیومد کیا اینجا رو میخونن. 

+ندا گفته بودی بولت ژورنال خودمو بذارم. این یه صفحه شه مال ماه جدید. منتها بس که هول هولکی شد، شهریور رو نوشته بودم مرداد و بعد تبدیلش کردم به شهریور!! بعد غلط املایی اینا هم دارم. اما مجموعا این تقویم این ماهه و چیزای مهم رو توش علامت میزنم که یادم نره. اون تاریخ دهم و سیزدهم هم خیلی مهمن...لطفا لطفا لطفا برام دعا کنین. اگه حل بشه میام میگم قضیه چی بوده.