امروز آقای مهندس شین می گفت روحیه ی "کارطلبم" قابل ستایش است. احتمالا دقیقا همین کلمات را بکار نبرد؛ اما منظور کلی اش همین بود. من اما فکرم اینقدر درگیر روبه راه کردن و عملی کردن کارهام بود که صرفا لبخند زدم و طبق معمولی که تعریف های دیگران نسبت به خودم را نمیشنوم؛ حرفش را به خودم نگرفتم. دراه برگشت که داشتم فکر میکردم.. توی دلم گفتم آقا، حالا این کار که زمینه ی تحصیلی خودم و مرتبط است؛ اما اگر قرار بود به سِمَت منشی!گری هم کار کنم؛ همینقدر عملیات انتحاری انجام می دادم.

کی میتواند بگوید که پول مهم نیست؟ هیچکس. حالا هرچقدر هم بیایید بگویید پول خوشبختی نمی آورد. بیایید بگویید همه چیز پول نیست. من قبول میکنم؟ خیر. حالا شما باز هم بیایید بگویید سلامتی مهم تر است و این ها. من میگویم، اگر قرار باشد مریض شوم هم؛ آدم های بی پول هم مریض می شوند. پس بگذار حداقل پولدار مریض باشم تا فقیر مریض. کلا منظورم این است که بیایید بگویید کار کردن خوب است. نگویید اینقدر به پول فکر نکن. راستش من از آن خرس های مادی پول پرست نیستم. اما وقتی میبینم که توانایی دارم مهارتی داشته باشم تا پول در بیاورم؛ ذوق میکنم خیلی. هیچی؛ خواستم بگویم از اینکه فردا(جمعه) باید بروم سر کار، ناراحت نیستم. خانه بمانم چکار کنم؟که پست آپ کنم؟ والا.

+لطفا برایم هزارتایی ستاره های قرمز و طلایی و نارنجی ِ انرژی بفرستید :)