پووووف.
هر روز با شخصیت های جدید از ادما روبرو میشم.
دیشب با چشم های اشکی در حالی که دلم از غصه داشت منفجر میشد، برای کسی که فکر میکردم دوستمه نوشتم خیلی وقته حالی از ما نمیپرسی.
کسی که تا چند ماه پیش زندگیش گره های زیادی خورده بود و هر روز کارش گریه و زاری بود و کسی که کنارش بود من بودم. چند وقت پیش خدا کمک کرد و همه ی مشکلاتش با هم از بین رفت و به چیزایی که میخواست رسید. از همون زمان غیب شد.
من هر بار حالش رو پرسیدم، و هر بار غصه خوردم و دلم تنگ شد که باز هم باشه و با هم حرف بزنیم.
من درکش کردم که الان دیگه سرش شلوغه، اما با خودم مبگفتم که مگه یه تکست دو کلمه ای چقدر طول میکشه؟
بله داشتم میگفتم. دیشب ابتدا حالش رو پرسیدم و بعد گفتم بس که حالمو نمیپرسی، من روم نمیشه بهت پیغام بدم.
بعد از ۱۲ ساعت جواب داده که بله سرم شلوغه و تو که بیشتر از من رستوران و مسافرت و تفریح میری!!!!
هرچقدر فکر میکنم نمیفهمم که چرا باید تفریحات کوچک من رو به روم بیاره (واقعا تفریحات من در مقایسه با بقیه ی بچه ها، شوخی ای بیش نیست). و اگه تازه هم اینطوره مگه جرم یا خطاست برای منی که دارم مجردی زندگی میکنم و وقت ازاد بیشتری دارم؟ علاوه بر این، رفتن به غذاخوری و رفتن تا ساحل مگه چیزیه که خودش که ماشین هم داره از پسش بر نیاد و به چشم حسرت بهش نگاه کنه؟
واقعیت ابنه که ادم ها در مقابل داشته های خودشون کورن، و همیشه به داشته های بقیه با حسرت نگاه می کنن.
.
در زندگیم افراد اطرافم همیشه ادم های پرمشغله ای بودن که وفت مهم شون رو برای تفریح یا دیدن دوست نخواستن هدر بدن. در حالی که من هم دانشجو بودم و درس خوندم، منم سر کار رفتم، منم همزمان درس خوندم و سر کار رفتم، منم زندگیم چالش و بالا پایین زیاذ داشته، منم تو دوره ی عقد و ازدواج و استرس هاش بودم، همیشه برای اطرافیان وقت باز کردم.
.
برخی اوقات به خودم افتخار میکنم که با وجود مشغله برای تفریحاتم هم وقت گذاشتم و برای اطرافیانم هم.
.
اگه براتون سوال پیش اومده، دیگه جوابش رو ندادم.
.
باید در مقابل تنهایی مقاوم تر باشم.