امروز که شدیدا احساس بدبختی می کنم و از "همه" دلزده ام،

امروز که به مدت یک ساعت با صدای بلند بلند گریه کردم؛

همین امروز اما فکر کردن به پروفسور ب حالمو خوب میکنه

کاش بتونم از نزدیک ببینمش و باهاش کار کنم. تقریبا شک ندارم خانم مهربان و فهمیده ای هست.

از این همه موجودات سطح پایین و کوته فکر و گه مغز و جلف و بیخود خسته ام. کسایی که تمام دغدغه شون فقط گذروندن امروزه.

حس می کنم شان و شخصیتم این روزا به کمترین حد ممکن رسیده. تقصیر خودمه؟ نمی دونم.

خدایا خودت منو نجات بده.