در باب اینکه چی بخونیم (2)

گفتم در مورد لیسنینگ چیزایی که می دونستم و چیزای جدیدی که پیدا کردم رو بگم.

اول اینکه بگم من کتاب tactics for listening رو، بیسیک ش رو خونده بودم. کلا سه تا مرحله داره، کتاب اول بیسیک، کتاب دوم دِوِلاپینگ، کتاب  سوم ادونس. بعد از بیسیک رفتم کتاب developing رو بخونم اما خیلی حوصله م رو سر برد. فکر کنم 10 تا درس ازش خوندم، دیدم حوصله م نمیکشه ادامه بدم. و خب ادامه ندادم.

همینجا اعلام کنم بهتره مثل من نباشین. من خیلی به جو کتاب توجه میکنم. مثلا فونتش خوشم میاد یا نه:| رنگاش جذابن یا خیر :| مثلا موضوعیت کتاب مورد علاقه م هست یا نه. اما برای موفق شدن به نظرم نباید چندان اینا مهم باشه. خلاصه که.......

بعد تو نت سرچ کردم که چی برای لیسنینگ گوش بدم. یه سری فایل و کتاب پیدا کردم، که خیلی به نظرم جذاب بودن. اینم دو بخش داشت. یکی متوسط، یکی پیشرفته.

بخش متوسطش به این درد میخورد که لغاتی که گفتم تو بارونز خوندم اینجا اکثر استفاده می شد و کلا تمرین خوبی بود. از جو و فضای کتابه خوشم اومد و ادامه ش دادم. تازه تمومش کردم. اینم بگم که سر و ته این فایلا رو برش داده بودن مشخص نبود از چه کتابیه! از همین کارایی که سایت ها برای رواج کار خودشون میکنن! حالا منم برام مهم نبود چه کتابه، قصدم گوش دادن بود فقط.

خلاصه که تازه رسیدم به فایلای ادونس، متوجه شدم عه این کتاب دلتاست. یعنی اواسط کتاب اینو دیدم. خلاصه خیلی ذوق کردم، چون اگه یه سرچی کنین میبینین که کتابای دلتا خیلی معروفن.

دیگه اینکه الان دارم همین دلتا گوش می دم اما خب خیلی تند حرف میزنن دیگه. نه که حالیم نشه، اما خب هر ترک رو چندین بار باید گوش بدم تا جزئیات رو بفهمم.

بعد چند شب پیش دوباره سرچ کردم که واسه لیسنینگ چیکار کنیم. نوشته بود کتاب لانگ من. اونم دانلود کردم.

امشب دارم نگاش می کنم میبینم خوشگله خیلی ^_^

بعد گفتم بذارم گوش بدم ببینم سرعت حرف زدنشون چقدره

اما جلوی خودمو گرفتم. چون میخوام این دلتا رو تموم کنم و این انگیزه میشه اونو زودتر تموم کنم.

میگن لیسنینگ چیزی نیست که دوسه ماهه بخوای تسلط بدست بیاری. حالا منم که فرصت بسیااااااااااااااااااااار دارم :|

هی گوش میدم ببینم چی میشه پیشرفتی می کنم یا خیر.

اینا رو چرا می نویسم؟ هم میخوام کارایی که کردم و کارایی که قراره بکنم تو ذهنم تثبیت بشه. هم اینکه شاید اینا به درد کسی خورد.

اگه اینا به درد کسی خورد احیانا، یه دعای خیری هم برای من بکنین!

از امنیتی که نداریم

به قول خواهرم، عملکرد جوامع کوچیک مون هم، مثل جمع همکارها، جمع دوستی ها و.... شده مثل وضع کشور. یعنی همین ماهاییم که وضع کشور رو می سازیم.

همونطور که من الان تو کشورم احساس امنیت نمی کنم،

تو وبلاگم، تو کانالم و اینستاگرامم هم احساس امنیت نمی کنم.

شخصی از فامیل که از قضا آدم خوبی هم هست واقعا، در اینستاگرام چندین بار درخواست فالو داد. من با وجود اینکه خودش و خانواده ش رو میشناسم و واقعا آدم های خوبی هستند، اما به هزار و یک دلیل دلم نمی خواست که پیجم رو دنبال کنه. با برادرم مشورت کردم که ایرادی داره درخواست فالوش رو ریجکت کنم؟ گفت به هیج وجه ریجکت کن صفحه ی خودته. من ریجکت کردم، دیدم فردای اون روز مجددا برام درخواست فالو فرستاده...من مستاصل شدم. آدم خوبه ی خجالتی درونم نهیب زد که اگه قبول نکنی، ممکنه تو جمع فامیل به روت بیاره که چرا پیجت رو برای من باز نمیکنی و تو لابد میخوای تا بناگوش قرمز بشی و... با این فکرها مجبور شدم قبول کنم. اما ته دلم؟ به هیچ عنوان دوست ندارم که خودش و خانواده ش عکس های پیجم رو ببینن....

حالا الان تنها مکان هایی که دلم میخواد خودم باشم و به ساده ترین شکل ممکن بنویسم، وبلاگ و کانالمه.

خیلی حس بدیه آدم تو وبلاگ و کانال خودش هم راحت نباشه.

من برام کاری نداره بخوام اینجا رو عوض کنم یا کلا دیگه ننویسم.

اما واقعا به این فکر می کنم چرا باید شرایط رو برای همدیگه اینقدر سخت و تنگ کنیم که طرف مقابل مجبور به کارهایی شه که دوست نداره.

حالا قضیه ی فامیل فقط یه مثال بود اما به طور کلی حرفم اینه که:

شاید باید قبول کنیم دوستی ها یک جاهایی دیگه تموم میشن. به هزار دلیل کوچیک و بزرگ.

سماجت روی اون موضوع و اصرار بر ادامه دادنش، نه تنها شان خودمونو پایین میاره، بلکه طرف مقابل رو هم به شددددددت آزار میده.

حالا دو حالت وجود داره، یا ما واقعا می خوایم طرف مقابل رو آزار بدیم، که به رفتار سماجت گونه مون از قصد ادامه می دیم که اونو اذیت کنیم، یا حالت بعدی اینه که می خوایم بهش بفهمونیم که دوستت داریم، که در واقع به نظر من این اصلا هم دوست داشتن نیست بلکه آزار دادنه.

هر آدمی شرایط خودش رو بهتر میدونه و هیچ کس با خودش رودربایستی نداره. خودم به شخصه وقتی حس می کنم چیزی برای تموم شده، و یا تصمیم خاصی بگیرم، زمین به آسمون بیاد و آسمون به زمین، از تصمیمم برنمی گردم. وقتی تصمیم بگیرم دیگه کسی رو دوست خودم ندونم واقعا هرگونه و سماجت و پافشاریش اونو از چشمم بیشتر میندازه.

اینکه مدام حس کنم در وبلاگ، کانال و اینستام تحت مراقبتم، منو از اون آدم متنفر می کنه.

کاش واقعا قدر خودمون رو بدونیم، کاش واقعا اینقدر شان همه چیز رو پایین نیاریم. کاش واقعا تو دنیایی که اینقدر همه چیش سخته و تنها دلخوشی ها به چند جمله توی وبلاگ و کانال وابسته ست، دنیا رو واسه آدمای اطرافمون سخت تر و ناراحت کننده تر نکنیم.

مقاله اگین مقاله

امروز داشتم درس میخوندم که ایمیل استادم رسید و بعد خودش تماس گرفت. پوووووووووووووووف دوباره ادیت.

خلاصه که ایشالا این بار که میفرستیم واسه داوره، ریوایز نخوره و قبولش کنه، یا حداقل اگه ایراد میگیره ایراد نگارشی بگیره و علمی نگیره.

خسته مون کرد این مقالهه.

تصمیم گرفتم وقتی ایشالا چاپ شد با یه جعبه شیرینی برم پیش استادم ازش تشکر کنم. واقعا خیلی زحمت کشید واسه مقاله م.

الان یه ندایی بهم میگه بسه بسه اینطوری خودتو وعده نگیر، یه وقت خدای نکرده اکسپت نمیشه باید بشینی گریه کنی :| یعنی میخوام بگم تا همین حد منفی نگرم من.

نگرانی هام خیلی زیاده اما سعی میکنم بهشون فکر نکنم و کارای مثبت انجام بدم. یعنی خب نهایتا همه چی به پول برمیگرده. اما خدا روشکر اینقدر خوشبخت هستم که به آینده فکر کنم تا حالم بهتر شه.

از بدبختی بقیه خوشحال نمیشم مسلما، اما کارگری که باید نون شب بیاره واسه زن و بچه ش و کارخونه ش ورشکست شده، یا کارگری که چندین ماهه حقوق نگرفته، یا کسی که ورشکست شده، یا کسی که بی هدف داره روزگذرانی میکنه، همه ی اینا شرایط بدتری هستن که منم میتونستم جاشون باشم و اینطوری خودمو دلداری میدم! چاره ای نیست!!

در باب اینکه چی بخونیم

خب من تا حالا به چندین کامنت خصوصی عمومی یا حتی اینستاگرامی(مخاطبان مشترک وبلاگ و اینستام) برخوردم که میپرسن چه کتابایی می خونی.

خب فرزندانم، منم چیز زیادی نمی دونم. بعد خب بستگی داره واسه چی بخوای بخونی

مثلا یکی میخواد ایلتس بخونه، تو کتابفروشی ها قفسه ش پره از کتابای آیلتس.

یکی می خواد تافل هم بخونه همینطور

جی آر ای هم همینه.

بعد تالارای گفت و گو خیلی زیادن برای هر آزمون.

اما کلیاتش اینه که اول باید لغت بلد باشی طبعا، یعنی خودتو به یه سطح متوسطی برسونی، بعد بری رو اسکیل های دیگه کار کنی.

من سال های زیادی از زبان دور بودم. وقتی شروع کردم تقریبا میشه گفت همه چیز یادم رفته بود. حتی لغت های دبیرستان. 

علاوه بر مشاوره های آقای محترم، که گفت چی بخونم؛ از دو تا از دوستام هم پرسیدم که چیکار کنم

اونا گفتن ابتدا لغت.

من از کتاب 504 بدم میاد. حس خوبی بهش ندارم و کلا منو آزار روحی میده خوندنش :|

هیچ وقت هم نتونستم بیش از 3-4 تا درسش رو بخونم.

خلاصه که دیدم اوضاع خرابه، از کتاب بارونز شروع کردم و به شخصه واسه من خیلی کتاب سختی بود. بیش از اندازه سخت. شاید چون صفر ِ صفر بودم.

دیگه بارونز یه ذره سطح لغتم رو کشید بالا و همزمان ممرایز هم استفاده می کنم. گاهی هم جعبه لایتنر. که جفتش حوصله م رو سر میبرن.

در مورد بارونز هم اگه میخواین کرک و پرتون بریزه، برین لغت های تهش که مال ریدینگ هاشه نگاه کنین تا بفهمین چی میگم :)) حالا نمیدونم واقعا شاید واسه شماها آسون باشه، واسه من که نبود.

دیگه اینکه خواهر من باشی من هنوز تو همون مرحله لغتم در واقع. الانشم 600 تا لغت دور و برم همچین ریخته نگام میکنن. کلا هم چون آدمی ام که بی تمرکز درس میخونم، بازدهیم پایینه.

دیگه اینکه خلاصه ورای هر آزمون و یا چیز دیگری، به نظرم زبان خوندن خیلی خوبه. فکرو ورزش میده و حال آدمو خوب میکنه.

با پست های بعدی ما همراه باشید :))

رقابت

در رقابتی تنگاتنگ با آقای محترم به سر می برم. قراره 504 رو از ابتدای تابستون شروع کنه (من از ریخت و قیافه 504 خوشم نمیاد و کلا نخوندمش). ایشون نظرش اینه که تو لغت های بیشتری بلدی، اما من به این صحبت هاش وقعی نمی نهم چون حس می کنم میخواد منو اغفال کنه کمتر بخونم :| اون همینجوریشم سخنرانی های تد رو گوش میده و کلا زبان اصلی کار میکنه، بعد به من میگه تو بهتر بلدی :/

یعنی یه همچین آدم پلیدی هستم که با اونم رقابت میکنم :)))

اینترنتم اوضاش خییییییلی خرابه. اینترنت نداشته باشم نمیتونم تمرکز کنم درس بخونم. واقعا نمیدونم مشکل از چیه.

ز گهواره تا گور...

نتم همش اذیتم میکنه و تو درس خوندنم اختلال ایجاد میکنه. چون من درسته کتاب و جعبه لایتنر دارم، اما بیشتر اوقات با لپ تاپ درس می خونم و به اینترنت احتیاج دارم.

حالا نمیدونم از شرکت اینترنتیه، از مودمه یا چی.

توی لغت خوندن میگن که حفظ نکنین و کاربردی بخونین. باشه درست، اما کاربردی خوندن برای من به این شکله که شاید توی سه ساعت بتونم 4 تا دونه لغت بخونم. یعنی هم املاشو درست یاد بگیرم، هم از هر لغت جمله بسازم (که باید گرامرش هم درست باشه و همین کلی زمان میبررهههه) و هم تلفظش رو خوب یاد بگیرم. 

اما راستش از لحاظ روحی بهم فشار میاد که کلی تایم گذشته باشه من 4 تا لغت خونده باشم. پس به من همون شیوه ی ناکارآمد طی 19 سال درس خوندنم (12+5+2)، همه چیزو کلی میخونم، بعد خلاصه هر جا خِرَم رو گرفت، جزییات یادگیری رو بیشتر می کنم.

احتمالا خیلی شیوه م اشتباهه، اما چیکار کنم دست خودم نیست. فعلا تا سرم به سنگ نخورده همینو دارم ادامه می دم.

تو لیسنینگ، دیشب رفتم مرحله ادونس. خدای من اصلا با اینترمدییت قابل مقایسه نیستتتتتتتت. یعنی من از کل صحبت هاشون احتمالا فقط پچ پچ می شنیدم!! یعنی موضوع کلی رو حالیم میشد، اما کلمات رو جز به جز نه. درسته تو اولین ترک ی که گوش دادم، سوالات مربوط به اون ترک رو درست جواب دادم، اما خیلی بهم برخورد همه ی لغات رو نمی شنیدم. انتظار بیشتری از خودم داشتم.

برنامه ی خوابم بهتر شده. چند وقت اخیر تا لنگ ظهر میخوابیدم. الان دیگه 8 صبح اتومات چشام وا میشه، و هر چند باز سختمه پاشم از جام ولی به حجم کارایی که باید انجام بشه نگاه میکنم، مقادیری وحشت کرده، و خلاصه دیگه تا 9 پامیشم.

تلگرام هم ندارم راحت. الحمدالله. چی بود هی چک میکردم. خدا کنه اینستاگرام رو هم فیلتر کنن. منم که حوصله فیلترشکن ندارم. 

+شما شیوه ی درس خوندنتون چطوریه؟ راضی هستین از خودتون؟

بعد از چند سال، مفهوم بهار

دوره ی لیسانسم که کاملا شوت بودم،

دوره ی ارشدم هم اینقدرررررررررررررررر گرفتاریم زیاد بود که اصلا نمیفهمیدم چطور روز و شب به هم می رسن.

این روزها اما که خونه هستم، فکر میکنم دوباره برگشتم به اون روزای خوب دبیرستان!

من در فصل بهار اکثرا در خونه تنها هستم. مادرم درگیر زمین و روستا میشه و من میمونم و یه خونه درندشت و یه حیاط پر گل و کلی کتاب برای خوندن.

امسال بعد از سه سال، تازه برگشتم به اون دوره که چقدر خوب بود و چقدر خاطرات خوشی ازش دارم

با این تفاوت که اون زمان تنها سرگرمیم یه کامپیوتر خانگی بود (که حتی اینترنت هم نداشت) و ازش رضا صادقی و سیاوش قمیشی گوش می دادم، الان اما یه گوشی مزاحم دارم که اگه کنترلش نکنم ساعت ها وقتمو میگیره.

درسته دغدغه ها و نگرانی هام اینقدررررررر زیاد شدن که اگه حواسم نباشه میبینم کاملا غمگین شدم، اما خب اینقدر چیزای خوب دور و برم هستن که میتونم به دغدغه هام فکر نکنم.

یه نقشه زدم به دیوار، که هر بار نگاهش میکنم بتونم انگیزه بگیرم. چون طبق معمول از عملکرد خودم راضی نیستم. به این فکر میکنم که اگه الان عملکرد بهتری داشته باشم، در آینده زندگی بهتر و راحت تری خواهم داشت. یعنی امیدوارم اینطور باشه.

راستی واقعا چرا این لغتای زبان تمومی ندارننننننن؟؟؟؟ هر چی من میخونم باز چیزای جدید جدید جدید!!!

دارم فکر میکنم که پارسال این موقع کوه اعتماد به نفس بودم که فکر می کردم خیلی زبان بلدم :| آخه الان هرچی میخونم باز میبینم هیچی بلد نیستم !!! اصلا یه وضعیه.

راست میگن که آدم هر چی دنیاش کوچیک تر باشه فکر میکنه فاتح تره!!

با این اوصاف، بعید بدونم تا تابستون یه تپه هم بتونم فتح کنم، قله پیشکش :|

:دی

هی روزا میخوام دوچرخه م رو بردارم ببرم بیرون دور بزنم. می بینم حوصله ندارم.

امروز رو تا ظهر خوب به کارام رسیدم بعد دیدم نمیشه.

موقعی که می خواستم واسه کنکور ارشد بخونم، اون سال اولش، که قبول نشدم، یه دفتر ورداشتم و کل روزای هفته رو مینوشتم که از هر درس چقدر خوندم و جمع می بستم و کلی از این قرتی بازی ها.

اما سال دوم که تقریبا میشه گفت هیچ درسی نخوندم و هیچ برنامه ی خاصی نریختم، قبول شدم :|

الان هی باز میخوام یه دفتر وردارم کارامو و درس خوندنام رو بنویسم، میترسم:| یعنی تا همین حد خرافاتی ام!!!!!

یه ذره هم میگم فارغ از نتیجه، سعی کنم فقط از زبان خوندنم لذت ببرم، میبینم باز نمیشه :|

حس میکنم بس که خونه موندم مخم آفت زده :))

تنها جذابیت این روزام اینه که میدونم ماه رمضون امسال، بعد از سحری میتونم کلی بخوابم :))) هارهارهار 

همینقدر بی نمک و سطحی و مزخرف شدم :)))

عصر بهاری بارونی

با کمک و حمایت خانواده م سعی کردم بهترین تصمیم رو بگیرم و خودم رو از این برزخ نجات بدم: دیگه سر کار نمیرم.

در هر حال من که قصد داشتم به صورت مقطعی برم سر کار و بعد استعفا بدم پس حالا یه ذره زودتر این کارو انجام میدم؛ عوضش با روح و روان آسوده به زبان خوندنم میرسم. این سه سال رو فرسایشی کار کردم و حقمه الان برای چیزی که هدفمه وقت و انرژی بذارم....

برای رایتینگ کتاب جدیدی گرفتم که خیلی خوبه.

برای لغت هم همینطور و چون قبلا یه کتاب لغتو تموم کردم، این یکی برام نسبتا ساده تره. حدس میزنم اگه تنبلی نکنم بتونم یک ماهه اینو تموم کنم.

لیسنینگ رو طبق روال سابق به ترک هام گوش میدم؛ هرچند وسطش خوابم میگیره و کلا دیگه حالیم نمیشه چی شد :|

برای اسپیکینگ و ریدینگ هنوز هیچ کار خاصی نکردم. انشالله تابستون برم سمت اینا. هنوز تو بخش لغت کلی کار دارم اخه.

دیگه همینا.

آن روزها وقتی که من بچه بودم، غم بود اما کم بود....

روزای گذشته روزای خیلی سخت و وحشناکی داشتم. تا این حد که فکر کنم تا یه مدت صبح ها باید با ترس از خواب پاشم.

در هر حال گذشت.

می نویسم که بعدها اگه آدم موفقی شدم، یادم نره چه روزهایی رو پشت سر گذاشتم.

خدایا همیشه پشت و پناهم باشو  کمکم کن.

.....................

لعنت به زندگی لعنت به خودم لعنت به همه چیز لعنت لعنت لعنت

لعنت به امشب

لعنت به روزگار که مدام در حال صدمه زدن به منه

روزنگار

اضافه وزن پیدا کردم. نمیدونم چند کیلو چون ترازوم خراب شده، اما کمر شلوارم حاکی از این موضوعه. با خودم عهد بستم از امروز واقعا خوردن آجیل و شکلات رو به حداقل برسونم. چون اضافه وزن و شکم چند تیکه شده چیزایی هستن که خیلی به روحیه و اعتماد بنفسم صدمه میزنن.

روزای اول عید نشستم نکات گرامری و لغوی مقاله م رو برطرف کردم و اون قسمتایی که متوجه نمی شدم رو برای استادم هایلایت کردم. اما بعد افتادم تو سراشیبی عیددیدنی و مهمونی و شلوغی و کمی هم تنبلی و چند روزی هم خونه نبودم، و جواب دادن به سوالات ادیتور که مهمترین قسمت کار هست مونده.

یه مقدار انگیزه و انرژِیم این روزا پایین اومده. احتمالا افسردگی روزای پایانی عیده.

خدا کنه زودتر سرحال شم.

اولین پست 97

مقاله ای که آخرین بار گفتم دارم ادیت می کنم تا با استادم واسه یه ژورنال ISI دیگه بفرستیم، دیروز جواب داوریش اومد. الحمدالله فعلا مردود نشده، اما خییییییلی ازش ایراد گرفتن و باید ایرادتش برطرف بشه، تا چاپش کنن.

اگه این مقاله چاپ بشه، میشه اولین خوشحالی بزرگ من در سال 97.

 من همیشه فکر می کردم مقاله آی اس آی دادن کار حضرت فیله و کلا دیگه ناامید شده بودم بتونم مقاله داشته باشم. اما الان که تا همین مرحله ش رو پیش رفتم، خیلی حس خوبی داره. امیدوارم بتونم تمرکز کنم و به خوبی ایراداتش رو برطرف کنم.

 قبول دارین ایام عیدی خیلی سخته؟؟

اما امروز داشتم فکر می کردم حالا که یه زندگی علمی رو انتخاب کردم؛ دیگه عید و غیر عید و تعطیلی و غیر تعطیل نداره؛ باید بتونم تو همه ی شرایط کار کنم.

امیدوارم امسال از لحاظ علمی برام سال خیییییلی خوبی باشه و خب زبانمم یه تکون اساسی بخوره.

سال نو مبارک :)

روزمره نویسی

اوه قلبم

گفتم این دم عیدی گوشیمم خراب شده، حالا خر بیار باقالی بار کن.

صفحه ش نور نارنجی میداد و چشمو اذیت میکرد. دیگه فکرم هزار جا رفت که کجا ممکنه صدمه دیده باشه:| دیگه کم مونده بود به گناهان نکرده هم اعتراف کنم.

آپدیت کردم مجددا و کلی سرچ و حالا گوشی رو خنک بکن و فوتش بده و .... :|

هیچی نهایتا دیدم دستم به یه تنظیماتش بد خورده.

الحمدالله به خیر گذشت.

دیروز هم مودم بازی در آورده بود. دیگه حتی این وسیله ها هم دیواری کوتاه تر از من پیدا نکردن. سر به سر من میذارن.

باتوجه به اینکه پارسال هم لپ تاپم شکسته بود، چشمم ترسیده هی میترسم وسیله هام خراب شه.

بازی تاج و تخت، 5 فصل اول رو دیدم، و الان دارم فصل 6 رو دانلود می کنم. خیلی دوست دارم این سریالو. 5 فصل قبلی رو مفتی دیدم، دیگه گفتم شرم کنم فصل 6 رو خودم دانلود کنم.

آقا واقعا چرا اینقدر سخت شده زندگی. یعنی اگه بخوای حداقل چیزها رو واسه سلامتی داشته باشی( پوست و موی سالم؛ که مستلزم کرم و شامپو و سرم مو هست) و حداقل لوازم آرایشی (که شامل رژ لب و ریمل و عطره)، حداقل 400-500 تومن رو پیاده میشی. بعد حقوق چنده؟ 1 تومن ناقابل حالا یه ذره بیشتر.

چیکار کنیم؟ بو بدیم؟ پوستمون سیاه بشه؟ همیشه عین این زامبی ها باشیم؟ موهامون وز وزی و موخوره ای باشه؟ 

یکی دو تا گرفتاری نیست که.

96

هرچقدر میخوام از زیرش در برم، اما مثل یه قرارداد شده که باید بنویسم که سال 96 چطور بود.

سال 96 سال مهمی بود. اتفاقای زیادی توش برام افتاد.

اول از همه اینکه تو 13 شهریورش دفاع کردم، و به صورت مقطعی پرونده ی درس خوندن رو بستم.

بعد اینکه توی مهرش تصمیم خیلی خیلی خیلی مهم برای آینده م گرفتم( یعنی دو سه تا تصمیم همزمان) که مسیر و هدف آینده مو مشخص کرد.

تصمیمات خیلی سختی بودن و کشمکش های زیادی با خودم داشتم، اما نهایتا به ثبات رسیدم.

از لحاظ شغلی پیشرفت چندانی نداشتم، و یه ریتم همیشگی و ثابت بود.

تو محل کارم روزهای سختی رو داشتم و خیلی ها اذیتم کردن. 

از لحاظ مالی بهم سخت نگذشت، میشه گفت خوب بود. اما خب مثل هر آدم دیگه ای دوست داشتم میتونستم پس انداز کنم. خیلی تلاش کردم اتفاق بیفته اما اصلا نشد و هر بار به بهانه ای مجبور شدم از پس اندازم برداشت کنم ولی خب همونم خدا روشکر.

از لحاظ سلامتی، مشکل چندانی نداشتم اما زمستون خیلی بیشتر از هر وقت اذیت شدم که خب الان باز هم از خودم راضیم.

وزنم رو تو سال 96 نسبتا ثابت نگه داشتم و در تلاشم بهتر بشم.

سال 96 یاد گرفتم بیشتر و بزرگ تر بخوام و از آرزو کردن نترسم. یاد گرفتم تلاش بیشتری احتیاجه برای چیزهایی که می خوام. سال 96 تصمیم گرفتم برای آرزوهای بزرگی که دارم، باید صبر داشته باشم، صبر داشته باشم و صبر داشته باشم و در کنارش تلاش هم کنم.

میشه گفت ریتم زندگی من به صورت کلی، از مهر 96 رقم خورده، و هرکسی سال های بعد ازم بپرسه از کی شروع شد؟ من میدونم چه جوابی باید بهش بدم.

و خب پروسه ی زبان خوندنم ناراحت میشه اگه ازش حرفی نزنم:))) میشه گفت از این لحاظ هم از خودم راضی بودم، میشد که خیلی بهتر باشم، اما نمره ی متوسط به خودم میدم که تو عرض 5 ماه خیلی دایره ی لغتم رو بالا بردم.

نهایتا اینکه امیدوارم تو سال 97، خوش اخلاق تر، دل رحم تر، پولدارتر، درس خون تر، کوشاتر، سالم تر، باسوادتر، خوشگل تر، خوش هیکل تر و عاشق تر از هر زمان دیگه ای باشم.

شما 96 تون رو دوست داشتین؟

شناخت مشکل

اولین قدم برای حل مشکل، شناخت اونه.

امروز فکرم درگیر این بود که تو درس خوندن، همیشه به کم قانع بودم. 

مثلا یه مثال واضح همین لیسنینگ هست. تو فایل های جدیدی که پیدا کردم، و خیلی هم دوسشون دارم، هر درس دو دقیقه هست. حالا درسته برای اینکه بتونم به سوالات اون درس پاسخ بدم، باید چند بار گوشش بدم و خب هر درس لغات جدید داره و باید یادداشتشون کنمو ممکنه هر درس یک ربع  طول بکشه، اما چرا قانعم به اینکه روزی فقط سه چهار تاش رو گوش بدم؟ چرا تلاشمو نمی کنم که مثلا روزی ده تا گوش بدم؟

یا حالا همه ی اینا به کنار، چرا آهنگ انگلیسی گوش نمی دم؟ احتمالا منتظر گل دادن درخت نی هستم!!!!

به نظرم تا آدم خودشو تحت فشار نذاره، نمیتونه بهبود عملکرد داشته باشه.

و همه ی اینا که کار دارم و سرم شلوغه و نیستم بهانه ست.

بگذریم از اینکه از لحاظ جسمی هم کلا اذیتم. نمیدونم اون موقع ها که یکسره از 8 صبح تا 5 عصر سر کار بودم و تا میرسیدم خونه 6 میشد، چرا چیزیم نبود؛ اما الان که ظهر خونه ام  یا درد گردن امانم رو بریده، یا سر درد بی وقفه.

این روزها تنها چیزی که خیلی از خدا میخوام، پول نیست، سلامتی بیشتره. میخوام مثل چند وقت پیش راحت گردنمو تکون بدم و درد نداشته باشم و از درد گردن، سرم درد نگیره :(

امیدوارم خدا به تمام کسانی که برای بهتر شدن زندگیشون تلاش میکنن، و دلشون میخواد آدم مفیدی باشن، کمک کنه؛ منجمله من..

چای با طعم گزنه

مادر زیبایم را تهدید کرده بودم که یک قوری جدا خواهم خرید. اما از آنجایی که معمولا تهدیدهایم استخوان سوز نیستند، مادرم با ملایمت پاسخ داده بود حتی میتوانی یک سماور جدا هم برای خودت بخری.

ماجرا این بود که از حس کردن طعم علف های متفاوت در چایی های خانه به ستوه آمده بودم. از بهارنارنج گرفته، تا هل و دارچین و نمی دانم آن گیاه قرمز رنگ که طعم آلبالو می داد و یک بار حتی به گزنه هم شک کردم اما شاهدی برای اثبات ادعایم نداشتم و مادرم سرسختانه تکذیب می کرد.

برای منی که تمام خوشحالی، ناراحتی، غم، درس خواندن، غر زدن، خوابیدن و بیدارشدنم با چایی خوردن می گذرد، طعم چایم خیلی مهم بود و طاقت نداشتم ببینم هر بار که یک پک! به چایم می زنم، در کنار طعم تلخش چیز دیگری حس کنم.

کار به آنجا کشید که حتی قوری هم قیمت گرفتم، اما احتمالا وسط های ماه یا نمی دانم آخرهای ماه بود و عنکوبت های بسیاری ته جیبم شامورتی بازی درمی آوردند و اینطور شده بود که خرید یک قوری جدا، که بتوانم چایی های خالص خودم را تویش دم کنم، به تعویق می افتاد.

اما مصلحت خدا، کی فکرش را می کرد که زنجبیل حلال مشکلات پیش آمده بین من و مادرم باشد. الان کیلو کیلو زنجبیل می خریم، و توی همان قوری سابق، همراه با چایی خشک دم می کنیم و با حس دوستی فراوان، لیوان لیوان چای می خوریم و با هم سریال می بینیم.

همه ی این ها را گفتم که برسم به اینکه چای زنجبیلی بخورید. هم خیلی حالتان را خوب می کند، هم احتمالا با مادرتان به تفاهم می رسید و هم اینکه برای جوانان مملکت کار پیدا می شود و سر در دانشگاه آزادها و غیرانتفاعی ها و پردیس ها را گل می گیرند و تعداد خیابان خواب ها کم می شود، و مسکن مهرها فرو نمیریزد و هواپیماها به دنا برخورد نمی کنند و کشتی ها غرق نمی شوند و نهایتا اینکه مرگ بر آمریکا.

روزنوشت

هفته ی آینده کارآموزیم تموم میشه.

فکر کنم دوباره یه مدت تو چالش ساعت کاری زیاد قرار بگیرم و بعد دوباره عادت کنم.....

دوباره انگیزه م واسه زبان خوندن بالا رفته، و امید بیشتری برای یادگیری دارم.

یعنی با خودم فکر میکنم کسی که از پس دو تا کنکور سراسری براومده و دوره روزانه درس خونده، مگه میشه نتونه از پس چند تا دونه لغت و گرامر و حالا نهایتا صحبت کردن بربیاد....

خیلی تو این فکرم که با این مهارت های جدیدم بخوام رو یه موضوع کار کنم مقاله بدم. اما نیمه ی تنبل وجودم، تندتند این قسمتا رو پاک میکنه و اجازه نمیده دنبالش باشم.

دیروز از خودم راضی بودم؛ چون تو ماشین برگشتنی از کار به جای اهنگ لیسنینگ گوش دادم؛ اگه بتونم اینستاگرام رو هم کم کنم و به جاش کارای مفیدتری کنم از خودم راضی ترم.

این مو به مو نوشتن کارام حس بهتری بهم میده؛ هرچند که خیلی تکراری باشن....

از غصه های یک فرزند ناخلف

شاید از بی برنامه گیم باشه

اما کارای زیادی که باید انجام بدم و حجم اطلاعات وارد شده به ذهنم این روزا از دستم در رفته.

مقاله ای که قرار بود به یه ژورنال دیگه بفرستیم، جمعه و شنبه چند ساعتی وقت گذاشتم از نو ادیت کردم.

در مورد آزمایشگاه جدید سرچ میکنم و سعی میکنم با دقت یادداشت کنم همه ی مواردو که پس فردا شرمنده شون نشم.

زبان رو خیلی بد دارم میخونم، اما احتمالا کتاب لغتم تو این یک ماه تموم میشه.

امروز دوباره باهام تماس گرفتن واسه آزمایشگاه قبلی که برم یه کارو انجام بدم، فردا قراره برم اون سمت...

اما موضوعی که دارم بابتش غصه میخورم تنهایی مامانمه. مامان به معنای واقعی کلمه تنهاست. از طرفی تنها سرگرمیش تلویزیونه، و بنده ی خدا خیلی دوست داره از غروب تا انتهای شب من هم کنارش بشینم، که عملا امکان پذیر نیست :(

چون هم نمیتونم تو شلوغی تلویزیون درس بخونم و به سرچ هام برسم، هم واقعا برنامه هاش برام جذابیتی نداره :(

بعد مامان بیچاره م هی ازم درمورد سریالا سوال میپرسه و نظر میخواد و من اون لحظه دلم کباب میشه ...

همش فکر میکنم اینقدر زحمت کشیده منو بزرگ کرده، منم که تا دوسال دیگه قراره تنهاش بذارم و همین الانم که هستم کم پیششم...

شاید این موضوع برای کسایی که پدر دارن و خواهربرادراشون تو خونه ست، قابل درک نباشه

اما واقعا کسی تو شرایط من میدونه که چی میگم.

از تنهایی و مظلومیت مامانم و اینکه کم پیششم خیلی ناراحتم. اما چه کنم که دست خودم نیست این چیزا.

سه پلشک آید و زن زاید و میهمان برسد

چندین روزه می خوام بنویسم اما تنبلی نمیذاره. شایدم بی مخاطب نوشتن کارو سخت می کنه.

دو هفته پیش از درد زیاد دندون تصمیم گرفتم برم دندون پزشکی، بعد از اینکه یکی از دندونام رو درست کردم، به حدددددی مریض شدم و آنفولانزا و سرماخوردگی تا حد مرگ که برنامه ی درست کردن دندونم رفت رو حالت تعلیق.

خلاصه بعد از چندین روز مریضی، بهتر شدم و این روزها درگیر مقدمات عید هستم

اسفند ماه محبوب منه، و با همین یه قرون دوزار ته جیبم سعی می کنم خوشحال باشم و اونو به عیدی خریدن برای بقیه بگذرونم.

اون مقاله که واسه آی اس آی کار کرده بودیم ریجکت شده و استادم میگه واسه یه ژورنال دیگه بفرستیم.

چقدر دیگه مقاله دادن و این کاراشو دوست ندارم جدا. اما چه کنم که احتیاج دارم بهش

الان تازه نشستم به ادیت کردن رفرنسا، و همچین ملو دلم نمیخواد انجام بدم.

زبان خوندنمم همونقدر مزخرف داره جلو میره.

شاید حرفم نق زیادیه اما خیلی ناراحتم از اینکه هر چی رو بخوام، از کسی یا از چیزی یا از خدا، با نهایت پشت چشم نازک کردن و فیس و افاده بهم می دتش، حتی اگه خواسته م خیلی خیلی کوچیک باشه. ناراحتی عمده م اینه این روزا؛ آخه خودم همیشه منتظرم کسی ازم چیزی بخواد فدایی بدم!!!! شایدم مشکل از منه...

سال 96 برام چطور بوده؟ فکر کنم تو یه پست جدا باید در موردش بنویسم، اگه عمری وفا کنه.