مصلحت خدا.

همین منی که همیشه برای انجام دادن کارهام اینقدر عجله داشتم و همه چیزو در کوتاه ترین زمان ممکن انجام می دادم، حالا دارم صبر می کنم! خیلی دارم صبر میکنم!

من آدم غیرصبوری بودم. هستم هنوز هم.

انتظار رو به سختی تحمل میکنم.

مادرم گاهی میگه نکنه 6 ماهه دنیا اومدی و من یادم نمونده.

من همونم که یه اسپند رو آتیشم. اما همه چیز طوری چرخید که مجبور شم کوتاه بیام! که آروم باشم! اونم من!

گاهی خودمو تهدید میکنم: آخرین باری باشه خودتو تو موقعیتی قرار میدی که مجبور شی صبر کنی. که همه چیز دست خودت تنهایی نباشه.

اما بعد میفهمم حرفم احمقانه ست.

زندگی رو نقطه ضعف های آدما دست میذاره و رو همونا امتحانشون میکنه. منم دارم امتحان ِ صبر کردن پس میدم.

چقدر موفق خواهم بود؟