مستقر در ماه

مستقر در ماه

من ایمان دارم که هیچ تلاشی بی نتیجه نمی مونه :)

یک راند دیگر مبارزه کن وقتی پاهایت چنان خسته اند که به زور راه می روی… یک راند دیگر مبارزه کن وقتی بازوهایت آنقدر خسته اند که توان گارد گرفتن نداری… یک راند دیگر مبارزه کن وقتی که خون از دماغت جاریست و چنان خسته ای که آرزو میکنی حریف مشتی به چانه ات بزند و کار تمام شود… یک راند دیگر مبارزه کن و به یاد داشته باش شخصی که تنها یک راند دیگر مبارزه می کند هرگز شکست نخواهد خورد.
محمدعلی کلی

بایگانی

۵۵ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «زبانخوان» ثبت شده است

از عجایب روزگار اینکه تازه فهمیدم چقدر فاجعه حرف میزدم بدون دقت به تلفظا.

و با وجود اینکه از لحاظ شنیداری به امریکن علاقه دارم، اما بیشتر بریتیش حرف میزنم :|

مثلا برای کلمه feel

من تلفظش میکردم فیل

که خب این میشه تلفظ بریتیشش

و تلفظ امریکن میشه فی یِل

 

یا کلمه dilemma

من قبلا تلفظ می کردم دایلِما که خب بریتیش هست.

اما اگه بخوام امریکن حرف بزنم میشه دِلِ ما

 

کلمه city

 بریتیش :سیتی

امریکن: سیدی

 

و همینطور الی اخر. نمی دونم چرا ناخوداگاه بیشتر تلفظای بریتیش تو ذهنم مونده.

اما تلاش خودم رو می کنم منبعد و خب نسبتا هم موفق بودم تو این چند روز، که کمی یک دست تر حرف بزنم.

 

 

خیلی ازم خواهش شده که تو رو خدا بگو چطور خودخوان انگلیسی بخونیم.

خب ببینید. من آدمی ام که تا الان قاطی پاتی حرف میزده. بعد خب چطور بیام اصول و راهکار بدم؟

اگه هیچ وقت جرئت نمیکنم یه دستور کلی بنویسم بابت اینه که واقعا توش متخصص نیستم و نگرانم بد راهنمایی کنم.

 

 

+ اون بلوز راه راه که از دیجی کالا گرفته بودم امروز رسید. خیلی خوش دوخته و خیلی دوسش دارم و به نظرم به نسبت قیمتش خیلی می ارزه. حالا جنس پارچه ش هم ظاهرا بد نیست.

 

+خواهرزاده هام تب و بدن درد دارن و من شدیدا نگرانشون هستم :( هم بابت سلامتیشون هم اینکه اگه من گرفته باشم چی :((

 

 

۲ نظر ۱۲ آبان ۹۹ ، ۲۳:۴۸
آی دا

نمره ی تافل من نمره ی متوسطی بود. اگرچه بیشتر دانشگاه ها یا حداقل جاهایی که می خواستم اپلای کنم رو پوشش میداد، اما خب برخی از دانشگاه ها رو هم نه.

یکیش همین دانشگاهی که پذیرش گرفتم، نمره ی تافل بالایی میخواست و کلا از اولش هم من با آقای محترم بحث داشتم اینجا اپلای کنم. میگفتم آقا ببین من تافلم پایین تره قطعا ریجکت میشم! اون میگفت نه! حالا تو اپلای کن چیکار داری!

خلاصه، اولین روزی که استادم خودش از روی اپلیکیشنم پسندم کرده بود و ایمیل زد من تو شوک بودم :| که ای آقا مگه من تافلم پایین تر نبود؟؟

 

توی مصاحبه ی اول با استادم، که قبلا براتون تعریفش کردم، تهش گفت من یه نگرانی دارم. من فکر کردم حالا میخواد بگه ایرانی هستی ویزا گرفتنت سخته. دیدم میگه نمره ی تافلت کمتر از قانون دانشگاست. می تونی تا آگوست -تقریبا شهریور- دوباره امتحان بدی؟

من یه ذره فکر کردم گفتم والا الان بخاطر کرونا سنترها بسته هستنا! -اون موقع واقعا بسته بود-

استادم انگار که تازه یادش افتاده باشه، گفت آره آره راست میگی، پس بذار من با مسئول آموزشمون صحبت کنم.

خلاصه.

رفت صحبت کرد و ایمیل زد گفت آقا، یا سنترا وا میشن ازمون میدی، یا میای همینجا دوره زبان میگذرونی.

من گفتم اوکی.

بعد چند روز بعدش اون ارائه ی مقاله رو برای خودش و چهار تا از دانشجوهاش داشتم، که اونم براتون تعریف کردم.

بعد از اون هم که استادم ایمیل زد و گفت به دانشگاه اعلام کرده تا بهم پذیرش بدن.

 

خلاصه، نامه ی پذیرش رسمی هم اومد که بهتون گفته بودم.

 

همین مابین، استادم انگاری ناراحت بود که به خاطر قانون دانشگاه مجبورم امتحان مجدد بدم یا بیام دوره بگذرونم، ظاهرا دنبال کارم بود خودش.

چند روز پیش ایمیل زد که بیا برات خبرهای خوب دارم. که دیگه نیاز نیست بیای دوره بگذرونی، همینجا مرکز زبانمون، یه آزمونم میگیره. تو بیا اینو بده، تموم شه بره پی کارش! چون هم من و هم دانشجوهام متفق القول معتقدیم تو زبانت با توجه به ارائه ای که دادی خیلی خوبه و فقط یه ذره تمرین کنی، قشنگ میای بالا. منم خرکیف شدم از این تعریفش، گفتم چه بهتر، باشه!

 

بعد دانشگاه ایمیل زده بود که از بین چند تا آپشن برای پوشش دادن نمره زبانت یکی رو انتخاب کن. یا گذروندن دوره-چند مدل داشت که همه هم گرون قیمت، مثلا 6000 دلار-، یا دادن امتحان در همونجا به قیمت 150 دلار.

در پرانتز بگم که هزینه ی تافل تا آخرین جایی که اطلاع داشتم 225 دلار بود حدودا، که شما حساب کن با دلار 17 تومنی و هزینه ی سفر تا تهران چقدر برام می افته. اما ازمونی که اونجا میگیرن، 150 دلاره، که من با خودم گفتم همونجا با فاند خودم پرداختش میکنم و کلا برام به صرفه تر هست.

 

خلاصههههههههههههههههههههه

دیشب دیدم استادم ایمیل زده که خبرای خوب دارم! که بله، من خودم برات 150 دلارو پرداخت میکنم و اصلا نگران هزینه ی آزمون نباش! تو فقط بیا :دی

آقا حالا منو استرس نگرفت :|

منم ازون آدمایی هستم که کسی ازم تعریف میکنه دلم میخواد خودمو از 200 طبقه پرت کنم پایین. بس که هی میخوام شکست نفسی کنم.

 

خلاصه دیگه هی ازش تشکر کردم و اینا.

 

هیچم معلوم نیست این سفارت گور به گور شده کی میخواد باز شه و برای ویزای دانشجویی خدمات بدن.

فقط دارم دعا می کنم که بهترین حالت رخ بده. الهی آمین.

 

 

 

دیگه  باید از شنبه بشینم دوباره یه چیزایی تمرین کنم که احتمال 1 درصد کارم جور بشه به ترم پاییز برسم، جلوی استادم کنف نشم...

حالا این وسط باید دنبال کارای جشن عقد هم باشم.

هیچ دقت کردین کلا هی بله برون نامزدی و عقدم پیچ پیچ خورد به این قضیه ی پذیرش گرفتن؟ نوبرشم :|

 

+ استادمو از این به بعد پروفسور ب صدا کنیم. 

 

 

۵ نظر ۱۴ خرداد ۹۹ ، ۰۲:۱۸
آی دا

سلام بچه ها!

من از تبریز برگشتم.

البته کسایی که در اینستاگرام منو دارن گزارش لحظه به لحظه رو دیدن و حسابی اعصابشونو خط خطی کردم :))

شنبه شب حرکت کردم و فردا ۱۰ صبح تبریز بودم. بعد رفتم هتلی که رزرو کرده بودم اما گفتن تحویل ساعت ۲ هست.

من گفتم از زمان استفاده بکنم بنابراین رفتم خانه ی پروین اعتصامی‌. هوا هم برفی بود و حسابی لذت بردم.

بعد از اینجا دوباره پرسان پرسان خانه ی قاجارو پیدا کردم که خیلی قشنگ بود.

عکسای این دو سکشنو تو اینستا گذاشتم.

بعد چون تو گوگل دیده بودم بازار تبریز خیلی قشنگه، تاکسی نشستم به اون سمت.

رفتم داخل بازار اما راستش هیچیش نظرمو جلب نکرد. حالا احتمال اینکه قسمت اشتباهیش هم رفته باشم کم نیست. رفتم یه دوری زدم داخلش. اما دیگه حسابی هم خسته بودم. به صورت اتفاقی از سمتی در اومدم که به هتل نزدیک بود. مجدد یه تاکسی گرفتم برای هتل.

همونجا ناهار خوردم و اومدم اتاق بیهوش شدم.

غروب یه مقدار نوت هامو نگاه کردم برای امتحان فردا و هی خوراکی خوردم!

و همزمان هی جواب دایرکت میدادم از استوری هایی که گذاشته بودم!

بعد خواهرزاده کوچیکه زنگ زد که داره میاد بریم شام بخوریم.

دوباره شال و کلاه کردم.

از رسپشن هتل پرسیدم کجا میتونم سوغاتی بخرم؟ گفت افتخاری. که نزدیک هم بود به هتل.

خلاصه با خواهرزاده پیاده روی برفی کردیم و شام خوردیم و براش خوراکی خریدم و بعد اون رفت خوابگاه.

شب برگشتم دوباره یه ذره الکی مرور کردم.

شب راحت خوابیدم.

فردا صبحش دیگه اماده شدم که برم امتحان بدم و اتاق رو هم تحویل بدم. صبحاته ی سلف داشت اما چون کمی استرس داشتم چندان نفهمیدم چی خوردم. با آژانس رفتم تا محل ازمون که داخل دانشگاه تبریز بود.

بعد خب مراحل احراز هویت و پذیرش برای ازمون.

مسئول برگزاری ازمون دو تا اقای مهربون بودن که وقتی فهمیدن من ترکی حالیم نمیشه دیگه فارسی میگفتن و هی براشون جالب بود از رشت اومدم!

خب حالا نتیجه ی آزمون:

ازمون سه بخشه و حدود ۴ ساعت طول میکشه: وربال(ادبیات انگلیسی که شامل کلمات خیلی سنگینشونه. مثلا از یه خارجی بخوای بتونه اشعار حافظ و سعدی رو تحلیل کنه!)، کوانت(ریاضی)، رایتینگ

راستش من خیلی برای بخش ریاضیش وقت گذاشته بودم. منظورم نسبت به رایتینگ و وربال هست.

اما نتیجه کمی برعکس شد.

هر کی GRE داده میدونه که بخش وربالش چقدر سنگینه و چقدر اشک همه رو در میاره. اما در کمال تعجب نمره ی نسبتا خوبی ازین بخش گرفتم!

(نمره ی کوانت و وربال رو میشه بلافاصله بعد از ازمون دید؛ اما رایتینگ رو ۸ روز بعدش میدن)

برای کوانت؛ یه نمره ی متوسط گرفتم. سوالاش خیلی خیلی سنگین بود و نیاز به دقت و مهارت و سرعت عمل خیلی بالایی داشت. تا حدی که من دیگه کم مونده بود سر ازمون گریه کنم و وقتی دکمه ی next رو زدم تا نتایج نهایی رو ببینم؛ قلبم داشت از دهنم در میومد. باز خداروشکر که همین نمره ی متوسطو گرفتم.

رایتینگشم به نظر خودم بد تحلیل نکردم. کلا هم بعد از تافل هیچی ننوشته بودم. حالا تا ببینم نمره ش چند میشه.

کلا هی دارم به وربالم افتخار میکنم :|||

 

امتحان از ساعت ۱۰ صبح بود تا ۲ ظهر.

دیگه از سر جلسه در اومدم چشام جایی رو نمیدید.

وقت نشد ناهار بخورم و دیگه ساعت ۳:۴۵ دقیقه بلیط برگشت داشتم.

 

من نمی دونم میتونم جایی پذیرش بگیرم یا نه. اما این راهی که تو این مدت اومدم خیلی چیزا یادم داده و خیلی مهارت کسب کردم. امیدوارم هر چی که هست ختم به خیر بشه.

 

الهی آمین.

 

 

 

 

۷ نظر ۰۲ بهمن ۹۸ ، ۱۷:۳۰
آی دا

امروز نمره ی تافل م اومد. تا نمره م نمیومد دست و دلم نمی رفت پست بذارم....

خب... راستش مینیمم دانشگاه ها رو پاس میکنه و همین برام کافی بود

راستش تقریبا باورم نمیشه که پروژه ی تافل تموم شده باشه؛ یا حداقل فعلا تموم شده مگر اینکه جایی ازم نمره ی بالاتر بخوان که همچین چیزی بعیده وقتی خودشون مینیمم رو تعیین کردن.

آقای محترم میگه باید به خودت افتخار کنی که دست تنها اونم برای اولین بار همچین نمره ای آوردی،

خواهرم میگه باعث افتخار مایی!!

داداشم میگه بهت افتخار میکنم!!

کلا خانواده م جمع شدن واسه من دست و هورا میکشن انگار که مثلا غولی چیزی کشته باشم؛ ولی من قیافه م خنثی هست و به این فکر میکنم که بهار زودتر بیاد.

 

الان باید انرژیمو جمع کنم برای امتحان بعدی بخونم. مرسی که همچنان بهم انرژی مثبت میدین و برام دعا می کنین که از این یکی هم جون سالم به در ببرم.

 

 

۱۹ نظر ۲۵ آبان ۹۸ ، ۱۰:۲۸
آی دا

چند تا کانال توی یوتیوب هست که من خیلی دوسشون دارم و نوتیفیکیشنشون رو فعال کردم تا هر وقت پست جدیدی میذارن بهم اطلاع بده.

 

اولی کانال What If هست. من واقعا از پست هاش لذت می برم. مخصوصا لحن صحبت گوینده ش. محتواش اینجوریه که گوینده یه حالت تخیلی از مسائل علمی رو در نظر میگیره و عواقبش رو پیش بینی می کنه. مثلا چه اتفاقی می افتاد اگه گوشی های هوشمند در دهه ی 60 اختراع می شدن؟ لحن گوینده خیلی با نمک و هیجان انگیزه و مجبورت میکنه تا آخرش رو گوش بدی. همینطوری تصاویر جذاب مختلفی هم مرتبط با موضوع پخش میشه که خیلی به جذابیت قضیه اضافه میکنن. یه سری دیگه از تاپیک هاش اینطوری ان: چی میشه اگه یه خورشید دیگه وارد سولار سیستم بشن؟ چی میشه اگه هیچ اصطکاکی برای مدت یک دقیقه وجود نداشته باشه؟ چی میشه اگه همه ی پشه ها رو بکشیم؟

طول ویدئوهاش هم بین 4 تا 5 دقیقه هست.

 

کانال بعدی هم که خیلی دوسش دارم، کانال TED-ED هست. من فکر نمیکنم این کانال با اون کانال تد معروف(که افراد مختلف میان و سخنرانی می کنن) ارتباطی داشته باشه. اما در هر حال یه کانال فوق العاده ست. تصاویر این کانال به صورت گرافیکی و کارتونی هستن و سبکشون یه ذره متفاوت و کمی عجیبه. ببینین چقدر جالب که برای هر مبحثی یه کارتون 5 یا 6 دقیقه ای می سازن، نه؟ مسلما وقت و هزینه ی زیادی میبره، خیلی دوست دارم بدونم اسپانسرش کجاست. در هر حال؛ این هم مسائل علمی رو با کارتون توضیح میدن. خیلی اوقات تاریخچه ی یه قضیه رو. که مثلا فلان بیماری چطور شد که طرز درمانش کشف شد. یا یه آزمایش علمی رو توضیح میدن که نتایج مهمی داشته. یا برخی اوقات مسائل تاریخی رو بازگو میکنن.

کانال خیلی مفیده، فقط برخی اوقات یه مقدار سطح کلماتی که استفاده میکنه، از کانال قبلی پیشرفته تره و کلا دُز علمی قضیه چون بالاتره، نیاز به تمرکز بیشتری داره.

 

 

کانال بعدی هم کانال Top Think هست. همونطور که از اسمش مشخصه، مسائل روانشناسی و رفتاری رو بررسی می کنه، باز هم همراه با انیمیشن. مسائل رو هم به صورت نکته ای و دسته بندی شده عنوان میکنه. طول ویدئوهاش کمی طولانی تره، 10 دقیقه. میتونین توی دو وعده صرف کنین! عوان هاش اینطوری ان که مثلا 5 راه برای مقابله با تنبلی. یا 7 راز برای مستر شدن در سلف-کنترل.

 

 

خب این سه تا کانال در یوتیوب که من خیلی دوسشون دارم و این روزا روزی 5 دقیقه یا 6 دقیقه باهاشون وقت گذروندم. مسلما کانال خوب زیاده، اما اگه دوست داشتین، به این کانالا هم دوست داشتین سر بزنین. با فعال کردن زیرنویس ویدئوها هر جا بخواین می تونین پازش کنین و دنبال کلمه ای که بلد نیستین بگردین.

 

شما هم اگه کانال جذابی میشناسین در یوتیوب معرفی کنین :)

 

۵ نظر ۱۶ آبان ۹۸ ، ۱۸:۰۴
آی دا

چند ماه پیش که رایتینگمو به یه مصحح داده بودم، خیلی تعریف کرده بود و خب راضی بود از عملکردم

این شد که من حسابی غره شده بودم و فضای اتاق برای پرواز من کافی نبود

بعد از ازمون آزمایشی و نمره ی متوسطی که گرفتم، بر آن بر آمدم که اشکال کار رو در بیارم؛ با حالت اینکه اِ وا چرا اینطوری شد.

این شد که امروز در عرض 35 دقیقه یک رایتینگ 647 کلمه ای نوشتم و برای یه مصحح دیگه فرستادم

یک سری ایراداتی از من گرفته که خب بجاست. حدود نمره رو کمی بالاتر از متوسط و رو به خوب گفت

اما از ایراداتی که ازم گرفته جملاتِ خیلی طولانیه. که احتیاجی نیست اینقدر جملات رو به هم بپیجونی و طولانی بنویسی و هی بنویسی و این همه کلمه برای یه رایتینگ زیاده و تو قرار نیست بری جنگ که این همه جمله به هم تابوندی

خلاصه می دونم در مدت زمان باقیمونده کار چندان خاصی نمیشه کرد

اما میخوام یه رایتینگ باز توی تایم بنویسم و برای مصحح اولی بفرستم، ببینم چه وصیتی میکنه در این روزهای آخری

آقای محترم میگه این همه حساسیت به خرج نده، تهش نمره ت خوب میشه

اما نمی دونم چرا برای من نمره ی این بخش اینقدر مهم و حیاتی شده. شاید به خاطر نمره های خمپاره خورده ی بچه هاست که اخیرا نمراتشون به طرز عجیبی خیلی پایین شده.

 

+دندون درد داره منو می کشه. تمام فک و دهنم درد میکنه و صورتم بی حسه. تشخیص خانواده اینه که عفونت کرده دندونای عقلم جفت با هم. فردا قراره برم دکتر. البته که فعلا هیچ کاری رو دندونام انجام نمیدم؛ فعلا قرصی چیزی بهم بده که این روزها رو زنده بگذرونم.

 

 

 

۵ نظر ۰۸ آبان ۹۸ ، ۰۰:۱۲
آی دا

دو هفته دیگه امتحان دارم و روزی ۲۵ ساعت می خوابم.

خیلی ناراحتم که چرا اینقدررررر می خوابم

خواب سنگین ها

ازونا که خواب هم میبینم

 

روزها در کنار  اینکه خیلی دارن تند میگذرن اما اصلا هم نمیگذرن. تمام ثانیه های دنیا جمع شده توی هر دقیقه ولی تا چشم بهم میزنم هم شب شده.

متناقض بعیدی شده این روزها

 

+عنوان آقای قمیشیِ جان

۴ نظر ۰۵ آبان ۹۸ ، ۱۰:۰۳
آی دا

+آقای محترم شنبه اولین امتحان زبانشو داره؛ برای این بچه مون دعا کنین :| استرس داره :))

من این امتحانو ندارم الحمدالله. 

جفتمون روزی بیست سی بار خدا رو شکر میکنیم که من اینو ندارم وگرنه به احتمال 99 درصد دیگه دیوونه شده بودم؛ از نوع زنجیری :))

واقعا در توانم نبود یه امتحان دیگه به برنامه م اضافه شه و سه تا امتحان زبان داشته باشم.

همینطوریشم حس مفلوک بودن و طفلکی بودن دارم و حس میکنم اینقدر کتک خوردم که بدنم درد میکنه :| :/

 

+به عکسای پارسال پاییز نگاه می کنم که چقدر شاداب تر بودم. یعنی تو عکسا اینقدر خوشحالم که کم مونده از قاب عکس بزنم بیرون خودمو بغل کنم :))

این پاییز که سوخت، امیدوارم پاییز بعدی همونجوری مثل دیوونه ها خوشحال و شاداب باشم :))

 

+همونقدر که توی فارسی توی حرف زدن ضعیفم و جونم درمیاد تا با ناز و ادا! یک جمله بگم و کلا اسلوموشن حرف میزنم، تو انگلیسی هم همینطوره! خدایا!

بیشتر مشکلم سرعت حرف زدنه. یعنی من توی خونه هم میخوام چیزی رو برای کسی توضیح بدم اینقدرررر آروووووم اینقدر یواااااااش اینقدررررر مکث میکنم، که اعصاب خودمم خورد میشه :/

خیلی تلاش میکنم سزعتمو زیاد کنم تو حرف زدن اما زهی خیال باطل که بازم هیچ تغییری نمیکنه. ذاتیه.

از صبح اینقدری تلاش کردم تندتر حرف بزنم فک و دهنم درد گرفته.

 

+دیروز غروب گفتم برم بیرون حال و هوام عوض شه. هم رفت هم برگشت راننده های تاکسی عین دیوونه ها فریاد میزدن و عصبی بودن :| یکیشون حتی به یه پیرزن بیچاره بی احترامی کرد. خیلی دلم سوخت.

فکر کنم مشکلات اقتصادی و اجتماعی به همه فشار آورده و عنان از دست دادن!

 

۳ نظر ۳۰ مهر ۹۸ ، ۱۲:۵۷
آی دا

خب اول از نتیجه ش بگم (به هر حال حقتونه بعد از اینکه حدود یک ساله هی زبان زبان ازم میشنوین نتیجه رو بدونین :)) )، بعد برم سر قضیه ی اتوبوس و اینکه چطور رفتم خلاصه تا تهران.

 

امشب نتیجه رو زدن، هر چند نتیجه ی دلخواهم نبود، اما با توجه به چند تا فاکتور میشه گفت بد هم نبود.

من شب قبلش تو اتوبوس بودم و تقریبا میشه گفت خواب خوبی نداشتم. قبل از آزمون کاملا چرت میزدم و کلافه بودم.

بعد سر آزمون، حالا به علت استرس بود یا چی، کل بدنم می لرزید :|

تا حدی که موس رو نمیتونستم نگه دارم :))

توی سه بخش ریدینگ و رایتینگ و لیسنینگ به ترتیب، نسبتا از خودم راضی ام.

اما توی بخش گفتاری، یعنی اسپیکینگ، توی سوال اول و دوم تقریبا به افق خیره شده بودم :))) (کلا این بخش 4 سواله)

خیلی تلاش کردم چند کلمه بگم اما نهایت نفهمیدم چیزایی که میگم معنی دارن یا نه :| (قبلا همین حالتو توی تجربه های بچه ها خونده بودم، اما هیچ وقت باور نمیکردم تا این حد باشه، تا اینکه سر خودم اومد :)) ). در واقع همهمه ی 20 نفری که تو اتاق بودن و تلاش مذبوحانه ای میکردن تا صحبت کنن، باعث شده بود کاملا هول کنم. مخصوصا آقایون که فریاد میکشیدن :)) صداها کاملا برام قاطی شده بود و میشنیدیم اونا دارن چی جواب میدن.

سر سوال سوم و چهارم کمی آرامش خودمو بدست آوردم و سعی کردم تمرکز کنم. و خب تقریبا صحبت کردم و سر تایم تموم کردم.

فکر میکنم اگه از سوال یک و دو هیچ نمره ای بهم نداده باشن، مجموعا نمره ی بخش اسپیکینگم منصفانه باشه :))

 

حدود 24-25 روز وقت دارم که رو ضعف هام کار کنم و ایشالا نتیجه بهتر بشه(البته این وسط واسه امتحان بعدیمم باید بخونم :|)

می دونم که با دعاها یا انرژی های مثبتتون بهم قدرت میدین تا عملکردم بهتر باشه :)

 

+اتوبوس خلاصه پیدا شد. به سختی، اما پیدا شد. هم برای رفت هم برگشت. 

+باید برای آزمون اصلی حتما شب قبلش جایی ساکن بشم. وگرنه خیلی بهم فشار میاد که یه آزمون 3 ساعت و خورده ای رو بدون خواب خوب شب بدم. البته آزمون اصلی دیگه تهران نیست. 

+نمی دونین به دختر مجرد هتل ها اتاق میدن یا نه؟

 

 

۱۰ نظر ۲۴ مهر ۹۸ ، ۲۲:۴۴
آی دا

از مامان خواهش کرده بودم که این چند ماه باهام راه بیاد تا بگذرن این روزها.

که مثلا مراقب باشه نوه هاش یهو سرشون رو نندازن بیان تو اتاق وسط تست زدن من

یا سر و صدای اضافه نباشه

یا کمتر دنبال مرغ و جوجه ها بدوئه و قدقد و جیک جیک شون در بیاد

به هر حال نمیخوام چشم سفید باشم و نمی خوام منکر این باشم که این روزها تو خونه وظیفه ی خاصی نداشتم و مامان همه رو زحمت کشیده انجام داده. و بیشتر از همه ی افراد، مامان بوده که حامی درس خوندن من بوده؛

اما

توی همین مدت، تعداد ماکیان حیاط دوبرابر شده. اردک ها، جوجه مرغ ها، جوجه اردک ها، فرزندان قرقاول و خب بلدرچین ها. گیریم که بلدرچین ها بی صدا باشن، اما شما فرض کنین که بقیه شون فقط بخوان یه گلویی صاف کنن، حجم صدا تو حیاط که دقیقا میشه پشت پنجره ی اتاق من، به چه حد میرسه.

خواهرزاده کوچیکه "کل" تابستون رو خونه ی ما بوده و خب لازم به توضیح نیست که چه تن صدای بلندی داره و چقدر بلد نیست موقع ورود به اتاق در بزنه. و اینکه تمایل داره بقیه ی نوه ها هم به صورت مداوم تو خونه ی ما حضور داشته باشن، یه بخش دیگه از قضیه ست.

و اما ضربه ی نهایی چند روز پیش بود،

که مامان تصمیم گرفت کل خونه رو رنگ بزنه :|

تا همین دیروز حس میکردم که هر لحظه ممکنه صدای "یا محول الحول والاحوال..." به گوشم برسه و سال تازه بشه! بس که حال و هوای خونه تکونی و عید در خونه ی ما جاری بود.

باز هم منکر این نمیشم که کل فرایند رنگ زدن خونه و مرتب کردن کابینت ها و جمع کردن فرش ها هماهنگی با قالیشویی و غیره، هیچ کدام به عهده ی من نبوده. اما این رو هم تصور کنین که پریشب داشتم فکر میکردم این حقم نیست که از بوی تینر بمیرم و یا از سر و صدای زیاد خواهرزاده کوچیکه وقتی داره پرده نصب میکنه، سرسام بگیرم.

به هر حال خونه الان تمیزه و جمیعا دست همشون رو می بوسم، منتها میمونه اون چند روزی که همش با استرس اینکه کسی وارد اتاق بشه و تمرکزم به هم بریزه درس خوندم.

ناشکر نیستم اما بچه ی آخر بودن این مشقت ها! رو هم داره.

این رو هم میدونم که انتظارم زیادیه که تا این سن هم همه مراعات درس و کار من رو بکنن. نقطه ی اوج من اونجا تموم شد که کنکور کارشناسی رو دادم :))

امیدوارم این روزا زودتر تموم بشه که من هی با انتظارهای بی موردم بقیه رو اذیت نکنم. که ساکت باشن و کمتر رفت و آمد کنن و بیشتر مراعات بکنن. خودم هم شرمنده ام که نمی تونم تو امور خونه داری به مامان کمک کنم، خودم هم میدونم بقیه نمیتونن روال عادی زندگیشون رو مختل کنن فقط به خاطر یک نفر؛ اما ناگزیرم به این وضعیت و چاره ای نیست.

این پست رو خواستم طنز بنویسم، اما دیدم فکر و روحم خسته تر از این حرفاست، ببخشید که تهش باز شد شکایت و ناله.

 

۵ نظر ۱۳ شهریور ۹۸ ، ۱۳:۰۵
آی دا

من مهارت شنیداریم چون اخرین مهارتیه که دارم روش جدی تر کار میکنم از همه ی مهارت هام ضعیف تره.

یعنی برام متمرکز موندن به مدت ۶ دقیقه خیلی سخته و هرچند اصل مطلبو میگیرم؛ اما بازم به سوالات جزییش پاسخ اشتباه میدم.

با همه ی این ها امروز یک نمره پیشرفت داشتم و بابتش خیلی خوشحالم.

امیدوارم تا روز امتحان به مقدار قابل توجهی پیشرفت کنم ^-^

 

۵ نظر ۰۷ شهریور ۹۸ ، ۰۱:۰۳
آی دا

نمی دونم همه ی آدما همچین روزایی رو تجربه کردن یا نه

مخلوطی از هیجان و ترس و نگرانی و خوشحالی و چاقی و استرس و پوست خراب و دولپی شیرینی خوردن و تنگ شدن کمر شلوار و مداوم نشستن پشت سیستم و تو دلم رخت میشورن و خوشحالم که هدف دارم و وای یه عالمه کارم مونده و اگه بشه چی میشه و اگه نشه چی میشه و فیلم و رمان و آشپزی تعطیل و ولخرجی ممنوع و سرچ جملات انگیزشی و هیس هیس کردن و حواس پرتی و روزی بیش از ۱۰ لیوان چایی خوردن و سر درد و چشام درد میکنه و ....

بازم بگم؟

روزای عجیبیه! عجیب!

 

+رفتم نصف یه فایل رو کپی گرفتم؛ دو تا رو یه برگ. به این قصد که کمتر به لپ تاپ نگاه کنم. هر چند ریز شد و پولشم شد ۴۰ تومن و دلم سوخت. اما راضی ام. فنری شم کردم که خوشگل باشه ذوق کنم بخونمش. به خودم قول دادم اگه دختر خوبی باشم و تمومش کنم زود، بعدی رو هم فتو کنم به خودم جایزه بدم :)))

این فایل مال امتحان دوممه. همون امتحانی که قراره دایره لغاتمو حداقل ۱۰۰۰ تا دیگه اضافه کنه :)))

۶ نظر ۰۲ شهریور ۹۸ ، ۱۹:۲۷
آی دا

گفتم جهت خالی نبودن عریضه، بیام یه پستی بذارم.

حدود 2 سال پیش که خوندن زبان رو داشتم شروع می کردم، از سایت test your vocab با تست ساده ای که داشت، تعداد لغاتی رو که بلدم تخمین زد. اون موقع فقط لغتای دبیرستان رو بلدم بودم و مقدارش رو 3730 تا تخمین زد.

امروز اتفاقی دوباره یاد اون سایت افتادم، و گفتم یه تستی بکنم ببینم تغییری کرده یا نه. این بار 8950 تا تخمین زد.

 

یعنی تو این دو سال حدود 5000 لغت به گنجیه ی لغتم اضافه شده. هر چند انتظار بیشتری داشتم؛ اما همینم جالبه.

تو همین سایت نوشته که نیتیو ها حدود 20 هزار تا 30 هزار کلمه بلدن برای مکالمه ی روزمره شون.

امیدوارم تا دوسال آینده به 20 هزار کلمه رسیده باشم :)

البته همین سایت یه نموداری کشیده که طبق اون، بیشتر غیرنیتیوها(مثل هندی ها و چینی ها و ...) که تو این تست شرکت کردن، حدود 4500 تا کلمه بلدن.

 

اگه دوست داشتین، شما هم تو تستش شرکت کنین و بهم بگین چند کلمه بلدین :)

 

 

۹ نظر ۲۳ مرداد ۹۸ ، ۲۳:۱۶
آی دا
شناختن نقطه ضعف ها بیشترین کمک رو می کنه که آدم برطرف شون کنه.
یه ست اسپیکینگ داده بودم برای تصحیح.
هرچند که خیلی پیشرفت کردم(به طور منسجم از اردیبهشت دارم براش تمرین میکنم)؛ اما بازم نمره م اونقدری که می خواست نشد.
البته آزمون آزمایشی ندادم، فقط برای یک مصحح یه ست فرستادم که نظرش در مورد صحبت کردنم یه نمره ی متوسط بود(25 از 30).
خب راستش ته دلم ناراحتم. چون اگه نمره ی بالاتری میگرفتم، میتونستم با خیال راحت تر برای بقیه ی اسکیلا تمرین کنم. اما الان باید برنامه بریزم رو همین و تمرکز بیشتری کنم.

پست قبل هم از همین نشات می گرفت. چون من تو کل مدت تمرینم با خودم فکر میکردم که خب حتی اگه 25 بشم خیلی عالیه. الان هم 25 شدم و میبینم که واقعا جای پیشرفت داره! شاید اگه تو مدت تمرینم به فکر مثلا نمره ی بالاتری بودم، نتیجه م الان بیشتر میشد.
حالا انتظار کمم از کجا نشات میگیره؟ چون بقیه ی کسایی که امتحان دادن نمره ی 25 تو این بخش رو خدا میدونن. نقطه ی امید می دونن. خوشبختی میدونن!
فکر میکنم اصلا نباید به اهداف دیگران نگاه کرد. دلیلی نداره چون بقیه نتونستن یا نخواستن منم نتونم!

پس از فردا با لب و لوچه ی آویزوون چیکار می کنیم؟ من دوباره هی اسپیک ریکورد می کنم، شما هم برام کف بزنین :)))
ببخشید که موضوع پستم تکراریه!
خیلی دوست دارم مثل قبل ها از چیزای متفاوت بنویسم. اما از کسی که کلا تو خونه ست چه انتظاری دارین؟


+دیروز صبح اول لباس خانمانه پوشیدم و رفتم نونوایی. بعد برگشتم و لباس عوض کردم و رفتم دوچرخه سواری. هر چند خیلی خوب بود، اما بعدش خب عرق کردم و خسته شدم و ...
واسه همین امروز دیگه فقط تو خونه زیر کولر دویدم :)) و 90 کالری سوزوندم.
+چقدر منتظر روزایی ام که غروبا برم دوچرخه سواری، از بشقابام عکس بگیرم و پست های رژیمی بذارم، دوباره از همه چیز هی عکس بگیرم، هی فیلم ببینم و کتاب بخونم.
چیزی نمونده آیدا خانم. تا آذر چیزی نمونده، طاقت بیار رفیق!

+راستی ببینین کی پروفایلشو آپدیت کرده :))) کلیک

۴ نظر ۱۲ مرداد ۹۸ ، ۲۳:۳۴
آی دا
یه فکری که از دیروز ناراحتم کرده اینه که چرا همیشه به کم قانعم!
با اینکه میدونم مغزمون ما رو به سمت جایی میبره که بهش فکر میکنیم، اما بازم شیوه ی تفکرم رو عوض نمی کنم.
یه بازیگری بود انگار سال ها پیش، مجری ازش پرسیده بود چند سال میخوای عمر کنی؟ گفته بود 300 سال 500 سال! هر چقدر بیشتر بهتر! از خدا میخوام بیشترین حالت عمرم رو داشته باشم! چرا براش آرزو نکنم!

ولی من متاسفانه، اینقدر برای خودم موانع ذهنی میسازم که همین موانع بهم آسیب میزنن.
ترم اولی که ارشد دانشجو بودم، اولین باری هم بود که به صورت جدی شاغل بودم.
محل کار شرایط منو پذیرفته بود. اما من، از ترس اینکه برای موقعیتم بد نشه، هفته ای یک روز بیشتر دانشگاه نمی رفتم و همین باعث شد ترم اول ضربه ی سختی بخورم. چون یادمه شب امتحان ریاضیات پیشرفته من تا 9 شب سر کار بودم! چرا؟ چون روم نشده بود بخوام مرخصی بگیرم! چون نخواسته بودم ازشون. چون فکر میکردم اگه بگم ممکنه فکر کنن پر رو ام !!
ترم بعدی اما تصمیمم رو عوض کردم! هر چند با ترس، اما اعلام کردم من دو روز کامل رو نمی تونم سر کار بیام. و خب در کمال تعجب اونا هم به راحتی قبول کردن و اصلا نپرسیدن چرا. موقع امتحانات هم تقریبا 4 روز سر کار نرفتم!! من خواسته بودم ازشون و همه چی هم ردیف شده بود! اونجا بود که افسوس خوردم کاش ترم قبلشم بیشتر میخواستم. که کاش جاه طلبیم بیشتر بود!

دیروز فهمیدم من هرچقدرم تلاش کنم اما تو ذهنم یک بازه ی پایین برای نمره م در نظر بگیرم فایده نداره. با اینکه قلبا می دونم نباید برای خودم حد تعین کنم، اما تا دیروز همش می گفتم حالا ته تلاشمو برای فلان نمره می کنم! یعنی برای خودم مرز و محدودیت گذاشتم که دیگه بیشتر از این امکان نداره!
دیروز فهمیدم واقعا این طرز تفکر خودزنیه!
چرا نباید از دنیا بهترین حالت و ایده آل ترین و رویایی ترینش رو بخوایم وقتی داریم براش تلاش می کنیم؟

امیدوارم بتونم خودم رو از شر این موانع خلاص کنم!


۶ نظر ۱۱ مرداد ۹۸ ، ۰۱:۱۱
آی دا

حالا من ناراحت نیستم اینقدر سوال میپرسه،

ولی خداییش خیلی چیزا جوابش با سرچ به دست میاد :|

درسته سوال پرسیدن خوبه اما دیگه وقتی جذابه که سوال چالشی باشه آدم با خودش بگه واوو این جوابش واقعا چی میشه

ولی اینکه معنی لغت یا اصطلاح باشه آخه؟

یعنی امروز دامن ها دریدم و سر به بیابان ها گذاشتم :))

از جنبه ی مثبتش بخوایم به قضیه نگاه کنیم میشه اینکه خودمم میرم یه سرچی میکنم و اطلاعاتم تر و تازه باقی میمونه :)))


من خودم اگه قضیه فورس ماژوری نباشه، سوالامو یه جا یادداشت می کنم، بعد اول در موردش سرچ میکنم. بعد اگه جواب رو پیدا کرده که عالیه. اگه نشد، میذارم به حال خودش بمونه (از شیوه ی کم محلی استفاده می کنم تا خودش برگرده منت کشی کنه:)) )، تا مثلا دو هفته بعد، یک ماه بعد.

مسلما تو این مدتی که بی محلی! کردم بهش، قضیه چون تو ناخودآگاهم مونده، هی به صورت غیر ارادی سیستم مغزم میخواد رفعش کنه و تو جاهای مختلف براش کنجکاوه. نتیجه این میشه که به احتمال زیاد وقتی بعد از مدتی به قضیه برگشتم (یا اون به من برگشت:)) ) دیگه حل شده ست قضیه مون و می تونیم روبوسی و آشتی کنیم :دی حالا این بار اگه باز ببینم حل نشده، میرم می پرسم از کسی، که چیکار کنم رابطه مون برگرده :)))

شما چیکار میکنین سوال پیش میاد براتون؟

۴ نظر ۰۹ مرداد ۹۸ ، ۱۳:۵۴
آی دا

من اگه رو مود خوبم باشم؛

 صبح ها 8.5 صبحانه می خورم، ناهار 1.5 الی 2، و شام ساعت 6 الی 7 شب.

این ساعت از غذا خوردن رو دوست دارم

منتها مشکلی که وجود داره اینه که، نمی دونم به خاطر آب و هوامونه، یا به خاطر تنبلی من، بعد از ناهار واقعا دیگه مغزم برای هیچ فعالیتی کار نمیکنه!

حتی موقعی که سر کار می رفتیم و من 12 ناهار میخوردم!! بعدش تا نیم ساعت واقعا هنگ بودم.

حالا الان هم تو خونه، تایم بعد از ناهارم، به طر قابل توجهی آدم کم بازده و خوابالویی هستم. و چون ناهار رو زود میخورم، بیشتر تایمم این وری میره.

اگه بخوام ناهار رو دیرتر بخورم که کمتر به رخوت دچار بشم، برنامه ی کلی م بهم میخوره.

اگه بخوام ناهار رو زودتر بخورم که خب گفتم چی میشه.


یه مشکل دیگه ای هم که تو درس خوندن دارم و هنوز نتونستم بعد از این همه سال تعمیرش کنم اینه که، به هیچ عنوان نمی تونم بگم از ساعت 9 تا 10 فلان کارو بکنم. در واقع وقتی برای خودم تایم تعیین میکنم، همش نگرانم تایمم تموم شه و خب نمی تونم مفید عمل کنم. اما از طرفی هم، وقتی زمان بندی نکنم، میشینم هی کارای متفرقه می کنم که هر چند غیر مرتبط با کارم نیست(مثلا از صبح دارم رو یه دفترم هی برچسب میزنم و طبقه بندی و سکشن بندی می کنم و هی رنگ خودکار عوض می کنم و هی خوشگلش میکنم :))) )، اما تهش روز که تموم میشه، نمی تونم از کار خودم برآیند بگیرم چون کل روز رو فقط حول محور یه چیز کار کردم.

شاید باور نکنین، اما من هر روز بیشتر از اینکه بخوام درس بخونم، دارم به این مسائل فکر می کنم :)) و تعجب میکنم که چطور این همه سال همش از همینا ناراحت بودم و هیچ وقت حل هم نشده اونم در حالی که همیشه از مسائل ناتمام منزجرم!


امیدوارم تو دلتون نگین که چه آدم خجسته ای هست که همچین مسائلی براش دغدغه ان. برای کسی که بیشتر زندگیشو وقف یه کار کرده، ناخودآگاه همچین مسائلی میشن دغدغه!!



۵ نظر ۰۸ مرداد ۹۸ ، ۱۲:۳۸
آی دا

خب، امروز بعد از مدت ها روز خوبی بود.

امروز اولین آزمونمون رو ثبت نام کردیم. 10 نوامبر که میشه یکشنبه 19 آبان آزمون داریم. پروسه ی ثبت نام آسون تر از چیزی بود که فکرشو می کردم :)

فکر کنم دیگه لازمه یه برنامه ی درست بچینم چون هر چقدر تنبلی کردم بسه.

خوابم خیلی زیاد شده. تمرکزم هم کم. 

الان حس می کنم انگیزه ی بیشتری برای زندگی کردن دارم!

چقدر زندگی بهتره وقتی آدم هدف داره!

الان حسم مثل اون وقتاست که می خواستم دفاع کنم و هر چی سریع تر ارشد رو تموم کنم!! اون موقع صبح ها با انگیزه از خواب پامیشدم و شب ها با آسوده خاطری میخوابیدم.

خدایا ممنون که در کنار همه ی سختی ها، روزنه های امید هم گذاشتی :)


+اینم عکس تاریخی از امروز که بمونه :)) 


۴ نظر ۰۲ مرداد ۹۸ ، ۲۲:۱۱
آی دا

یه کلمه هم داریم معنیش میشه علم شناخت حشرات :| Entomology. حالت اسمش هم میشه Entomologist.

بعد همش دارم تصور می کنم مثلا پسره رفته خواستگاری، بابای عروس میپرسه خب آقا داماد چه کاره ان؟ و خب بعدش... :| لابد بابای پسره باید بگه غلام شماست، پشه شناسی خونده :))


دیگه فکر کنم اوضاع م خیلی وخیم شده که با این فکرا خودمو سرگرم می کنم :|


+آموزش زبان با شامورتی بازی :))

۱ نظر ۲۹ تیر ۹۸ ، ۲۳:۱۱
آی دا

سارا دو روز بود سوالی نپرسیده بود و دیگه نگران شده بودم!

امروز پی ام داد و اسپیک های همدیگه رو تصحیح کردیم و بهم گفت لهجه م بانمکه! (خودش مشهدیه و رشته ش زیسته)

احتمالا منظورش لهجه ی گیلکی توی فارسی بوده :))

دفعه ی پیش بهش گفته بودم لغات کمی استفاده می کنه، این بار سعی کرده بود جملات بیشتری بگه.

تقریبا هم سطحیم، اما نکاتی که به هم میگیم گاهی به درد بخوره.


چهارشنبه رشت بودم، شهر کتاب رفتم و تخفیف 25 درصدی داشت. با اینکه قصد قبلی نداشتم اما دو تا کتاب خریدم. 

بریت ماری اینجا بود/ فردریک بکمن

فرنی و زویی/ جی دی سلینجر


یک فیلم هم دیدم به اسم researcher 2018 که فوق العاده بود. ببینین حتما.


امشب تقریبا تاریخ دقیق امتحان هامون رو مشخص کردیم و بابتش ذوق دارم. اولین امتحان من میفته در تاریخ 9 نوامبر و یا به عبارتی 18 آبان. خدا کنه تا تاریخی که میخوایم ثبت نام کنیم، سنتر مورد نظرم پر نشه. الهی آمین.

احتمالا طی دو هفته ی آینده ثبت نام می کنم.

تا حالا بابت هیچ امتحانی اینقدر ذوق نداشتم.



+عنوان از قیصر امین پور




۲ نظر ۲۹ تیر ۹۸ ، ۰۰:۳۹
آی دا