کاشکی آدم بهتری بودم.
برای همسر آینده م جفت صبورتری
برای مادرم دختر سرحال تر و مهربان تری
برای درسم محقق بهتر و باهوش تری
برای خانواده ام خواهر دلسوزتری
پر از نقص های خیلی درشتم که حس می کنم دیگه برای درست کردنشون دیره.
تا حالا توی عمرم اینقدر حس ناتوانی نکرده بودم که این چند روز کردم. که ظاهرا ادامه دار هم هست.
بچه ها
بیاین به خودمون قول بدیم که از روی نوشته های کسی یا عکساش به این نتیجه نرسیم که خوشبخته یا بدبخته یا نیمه بخته.
زندگی هزارتوی عجیبیه.
مرز خوشبختی و بدبختی باریکه.
تازه، خوشبختی و بدبختی هم نسبیه.
روزهای سختی رو دارم میگذرونم.
اما راستش نه به اندازه ی غم این پست احساس بدبختی میکنم
و نه به اندازه ی ذوق پست های قبلی فکر میکنم زندگی زیباست ای زیباپسند.
با همه ی این ها به وجود خدا و ذات خودم اعتقاد دارم و می دونم که میگذره.
امروز هزار بار این صفحه رو باز کردم تا بنویسم. نمیشه.
یه اندوه ملایمی همراهم هست که از بین نمیره.
برخی اوقات میگم نکنه همون شیطون ِ معروف ِ دوران کودکی باشه که ما رو ازش می ترسوندن؟ که این فکرا رو میفرسته که فقط منو عقب بندازه؟
فکرهای آزاردهنده ای که کم نمیشوند و هی بیشتر و بیشتر و بیشتر. هر روز بیش از دیروز. اینقدری که نفسم بند میاد و سرم را تند تند به چپ و راست تکون میدم بلکه از عالم هپروت خارج بشم.
بارون شدیدی می باره. انگار که پاییز باشه.
دلم برای تابستان های بچگیم تنگ شده.
صبح ها خوردن چایی آبکش، چون دیرتر از همه پامیشدم و چایی تموم میشد.
برای ذوق خریدن یه دمپایی جدید که کوچه باهاش بازی کنم.
برای ناهارهای دسته جمعی و شام هایی که اغلب سالاد و سیب زمینی سرخ کرده، یا باقالا پخته بود.
برای تاپ شلوارک جدیدی که بپوشم و به بچه های کوچه فخر بفروشم.
به کتاب هایی که برادرم بعد از اتمام امتحانات ترم دوم برام می خرید. چقدر ذوق میکردم. رمان های اون موقع چقدر مرغوب بودند. قیمت کتاب دزیره رو که سال 85 داداش برام خرید نگاه می کنم. با جلد ضخیم و با کیفیت. 6500 تومن. رفتم سرچ کردم قیمت کتاب دزیره. 80000 تومن.
داشتم میگفتم.
به خواب های عصر که شیرین بود. به شیرینی هندوانه ای که مادرم بیدارم میکرد و بهم تعارف میزد. مثل الان پر از کابوس نبود.
روزهای تابستان عمیق بود. پر رنگ بود. شاد بود. گرما لذتبخش بود. تصور اینکه اگر این تابستان بگذره سال بعد به کلاس بالاتری می روم، هیجان انگیز بود.
واقعا آن روزها تمام شده؟
به قول آقای فرهاد؛ آن روزها، وقتی که من بچه بودم، غم بود؛ اما، کم بود...
به صورتم توی آینه نگاه می کنم و واقعا حس می کنم روزگارم گذشته.
همونطور که همدم روزهای نوجوانیم جودی ابوت بود
همدم روزهای جوانیم آنه شرلی و هایدی؛
هیچ وقت فراموش نمی کنم که همدم روزهای پیر دختریم امیلی بوده.
+آه خدایا. اصلا درک نمیکنم چرا اینقدر غمگینم.
+امیدوارم پنج سال آینده به اندوه این روزا بخندم.
متاسفانه هوا گرم شده. پشه ها زیاد شدن. من کابوس می بینم. حتی توی روز. هوای گرمو و پشه های زیاد منو کلافه میکنن. خواب هام و نگرانی هام هم.
خیلی خسته شدم. از وا دادن می ترسم.
اعتراف میکنم آدم ترسویی هستم. از فقدان و نبود می ترسم. سخت با موضوع کنار می آیم. شب های زیادی نمی خوابم و تا خودم را جمع و جور کنم طول می کشد.
روزهای زیادی صحنه ی مرگ عزیزانم را تصور می کنم. از نبودنشان می ترسم و قلبم تند می زند. من آدم صبوری نیستم. مدیریت بحرانم صفر است و وقتی خبر بد بهم می رسد، انگار که دنیا را روی سرم خراب کرده باشند، بدنم کرخت می شود و از حال می روم.
چقدر تلاش کرده ام خودم را جمع جور کنم؟ خیلی.
چقدر موفق شده ام؟ هیچ وقت.
چقدر پسرفت داشته ام؟ با زیاد شدن سنم حتی بدتر هم می شوم.
خبر مرگ زندایی قبل از عید شوک سنگینی بود.
چقدر به محض شنیدن خبر خودزنی کرده بودم و شیون کرده بودم؟ خیلی.
چقدر بقیه موفق شده بودند آرامم کنند؟ نتوانسته بودند.
امروز با مامان برای ماه رمضان به پیشواز رفته بودیم.
دیشب را تا سحر نسبتا بیدار بودم و بعد از سحری خوابیدم تا بتوانم صبح از ساعت 10 زندگی ام را با فرمت ِ روزه داری شروع کنم.
زنگ تلفن. صدای وحشت زده ی مامان. من که از خواب بیدار شده ام و می دوم تا بفهمم چه خبر شده.
چشم های تر مامان و خبر مرگ دایی.
محبوب ترین برادرش.
من؟ حالم خراب. حالم خراب.
این کابوس تا پایان عمر همراهم است. اینکه هر روز چشم باز کنم و خبرِ نبودنِ عزیزانم را بشنوم. حالا هر چقدر هم بگویید که عمر دست خداست و همه رفتنی هستیم. من؟ گوشم بدهکار نیست. شب ها خواب مرگ می بینم و روزها را با ترس سپری می کنم.
هیچ وقت نفهمیدم چرا اینقدر موجود ضعیفی از آب در آمده ام. هیچ وقت.
بعد به خودت میای میبینی زندگی همونقدر پر چالشه، مثل روزهای قبل، حتی بدتر. که مهمونی و بوس و قلب و نی نی جدید و جوجه اردکای تازه به دنیا اومده و دلخوشی های فندقی ِ دیگه، ظاهرا چیزی رو تغییر ندادن. یا حداقل فعلا تغییر ندادن.
صبح از خواب پامیشی. کش و قوسی به بدنت میدی، درد تو بدنت جریان پیدا می کنه. یادت می افته دوست ِ خشنت دوباره برگشته. شاید بگین دوست که خشن نمیشه. اما چیزی که همیشه همراهته اما بی رحم و تنده ولی خیلی چیزا یادت داده، به نظرم اسمش میشه دوست! دیسک گردنم رو میگم که دوباره عود کرده...
بعد شروع میکنی به درس خوندن، گوشی رو سایلنت میکنی. بعد که چک ش میکنی چندین تا تماس از دست رفته. از فلان اداره که داریم وامتو تعلیق میکنیم. یادت میفته که روزای سخت ظاهرا فعلا ادامه داره...
بعد مادرتو میبینی که خیلی پیر و لجباز و غر غرو شده. مریض تر از سال های پیش و بهانه گیر تر شده.
بعد یادت میفته که حتی یه دوست نداری که محض رضای خدا یه بار حالتو بپرسه بگه میای بریم قدم بزنیم؟ بی هیچ تکلفی بی هیچ حرف و فکر اضافه ای..
من می دونم می گذره. روزهای بی پولی و مریضی و دغدغه و نگرانی.
من می دونم پاییز میاد و منو با نتایج خوبش خوشحال میکنه.
من میدونم پاییز یه شروع جدیده که باعث میشه اینقدر بازخواست نشم، اینقدر حرف نشنوم.
پاییز میاد و باعث میشه خیلی ها بیشتر روم حساب کنن.
توی این پست به تاریخ برج یازده سال 94، این مطلب رو نوشته بودم:
یک نگهبان هم داریم که در واقع یک مهندس مکانیک بالفطره است؛ حتی با وجود مدرک سیکلش.
جوری قطعات را کنار هم می گذارد، به طرزی دستانش فرز است، به قدری میتواند به سریع ترین و سهل ترین راه ممکن کاربری ابزارآلات را عوض کند، که آدم تصمیم بگیرد برود از مدرک پر دبدبه و کبکبه ی دانشگاهیش انصراف بدهد.
به صورت ذاتی تمام قوانین فیزیک و مکانیک سیالات را می داند( و خودش هم نمیداند که دارد یک عمل علمی انجام می دهد!!) و در بهترین زمان ممکن مناسب ترین راه حل را پیشنهاد می دهد، هر چند با لغات اشتباه، هر چند با املای غلط، هرچند با تلفظ درب و داغان.
مطمئنم اگر روزی اجازه بدهم که تجهیزات آزمایشگاه را به میل خودش برچیند و دوباره از نو بسازد، نتیجه خیلی بهتر از چیزی می شود که آقایان دکترهای مکانیک ِ پر ادعا آن ها را ساخته اند و هر روز کلی دارم گرفتاری می کشم بابت تعبیه نشدن خیلی از موارد روی تجهیزات.
در واقع و به ظاهر او یک نگهبان است، اما در باطن آچار فرانسه ی شرکت است.
هدف از پستم این چیزها نبود.
آقای مدیر گفته بود که آقای نگهبان زود ازدواج کرده. اما نمیدانستم در سن 17 سالگی! دیروز غروب که آخرهای روز کاریمان بود و جمع همکارها و حرف های خاله زنکی گرم شده بود، فهمیدم که وقتی خودش 17 ساله و خانمش 14 ساله بود ازدواج کرده اند( الان آقای نگهبان 28 ساله است) و دو فرزند(11 و 4 ساله) دارند.
از دیروز همه اش فکرم مشغول است
دختر 14 ساله؟ پسر 17 ساله؟ خاله بازی؟؟ دو فرزند؟ مدرک سیکل؟ آن هم در این سال ها؟
همه اش فکرم مشغول است و به این فکر می کنم که اگر آقای نگهبان با این هوش بالای فنی اش بستر مناسب تری برای رشد داشت و محیط فرهنگی خانواده اش در سطح بهتری قرار داشت؛ الان جایگاه اجتماعی بالاتری داشت؛ لابد.
پنجشنبه خبری بهم رسید که هنوز تو شوکم. متوجه شدم که خانم ِ همین آقای نگهبان که سال 94 در موردش نوشته بودم، دست به خودکشی زده! اونم با چی؟ با قرص برنج! شاید ندونید اما خودکشی با قرص برنج از بدترین انواعشه و معمولا فرد حتی به بیمارستان هم نمی رسه. همینطور که این دختر طفلی نرسید....
چقدر ابعاد وجودی آدما پیچیده ست و چقدر بستر فرهنگی خانواده برای رشد و نمو مهمه.
از اون روز که این خبر رو شنیدم (و هنوز جزییاتش رو نمی دونم) ذهنم درگیر اون دو تا بچه ی طفل معصومی هست که تا آخر عمر باید این بدنامی رو تحمل کنن و بدتر از همه فشار روانی شدیدی که بهشون وارد میاد. دلم برای آقای نگهبان می سوزه که میگن وقتی رسیده خونه و اتاق به اتاق دنبال زنش گشته، پیداش نکرده. دلم سوخته که گفتن بیا بیمارستان خانمت حالش بهم خورده، اما میره و با جسد سرد زنش مواجه میشه.
من نمی دونم آدما باید به چه درجه ای از پوچی برسن که همچین کاری کنن. نمی دونم اسمش جنون آنی هست یا نه. اما می دونم همش باید از خدا بخوایم ما رو عاقبت به خیر کنه. الهی آمین.
ببخشید که پست تلخی بود.
متاسفانه مادرم بیش از هر زمان دیگری، وسواسی، حساس، رنجور، سخت گیر و در واقع غیر منطقی شده است.
پریشب می خواستم بیایم بنویسم که غمگینم، مثل دختری که مادرش با هیچ چیز موافق نیست...
بعد جلوی خودم را گرفتم که شاید حس زودگذر است و تا فردا خوب می شود.
اما خوب نشد، خوب نمی شود.
امروز با قطعیت می نویسم، غمگینم، مثل دختری که مادرش همیشه با همه چیز مخالف است، سختگیر است و غیر منطقی.
اوضاع خیلی خرابه و من زندگیمونو هدر رفته می دونم.
تو این شلم شوربا کسی بخواد ازدواجم کنه دیگه اصلا واقعا شاهکار کرده. هزینه ها بیش از دو برابر شدن و آدم نمیدونه واقعا باید چیکار کنه.
جنگ واقعی ادم با یه گلوله هلاک میشد، این نوع جنگی که الان تو کشوره، آدمو زجرکش میکنه.
+ این متن رو تو وبلاگ یکی از دوستان کامنت گذاشتم. دیدم غصه ی این روزام هم هست، گفتم پستش کنم.
+دیروز با مادرم رفته بودیم بازار. خیار کلویی 4500، گوجه 5000 تومن. برای من که گوجه و خیار جز غذاهای اصلی تو صبحانه و ناهار و شاممه، این یه فاجعه محسوب میشه...
+حتی رژیم گرفتن هم دیگه خرج داره. شکلات تلخ، خرما، نان جو، سبزیجات و اینجور قبیل اقلام دیگه جز کالاهای لوکس محسوب میشن و من ترجیح میدم 100 کیلو بشم اما نخرم!
+شما چه می کنید با گرانی ها؟
از اون روزی که تلویحا دیگه بهم اجازه نداد براش حرف بزنم چون فکر میکرد فقط وقتایی که غمگینم میام پیشش، دنیا تموم شد.
و بعد از اون دیگه چه فرقی می کرد حتی اگه کائنات می خواست منفجر بشه؟ که شد...شد...
دیروز از غروب تا انتهای شب مدام گریه کرده بودم.
اما صبح فکر نمیکردم با یه خبر بدتر از خواب پاشم.
آقای محترم پی ام داد...که کسی که شدیدا دوست داشتیم خبر ازدواج ما رو بشنوه و تو مراسم هامون باشه فوت کرده...
یعنی زنعموی من...که نسبت خیلی نزدیک تری هم با اقای محترم داره..
بنده خدا چند روزی بیمارستان بود و عمل سختی داشت و متاسفانه طاقت نیاورد....
تازه از مراسم تدفین برگشتم و باورم نمیشه دیگه زنعمو نیست.
درسته از این ناراحتیم که مراسم های خودمون که بعد از دو دوتا چهارتاهای زیاد میخواستیم اخر تابستون استارتشو بزنیم تا چندین ماه عقب میفته؛ اما بیشتر ناراحت اینیم که زنعمو دیگه هیچ وقت نمیتونه کنارمون باشه و ذوق کنه و شوخی کنه و تو جشن هامون کنارمون باشه :(
نمیدونم به شانس مربوط میشه یا چی.
اما بعضی ها سخت ترین و بدترین حرف ها رو میزنن، اما طرف های مقابلشون از قبیل خانواده، دوست یا آشنا، اون حرفا رو هرچقدرم بی ادبانه، خشونت آمیز و .... باشه، می پذیرن و ناراحت نمیشن.
یه سری دیگه آدما هم هستن، مثل من، که حتی کوچک ترین حرفی هم بزنن، حالا میخواد از روی دلسوزی باشه، از روی مهربونی باشه، از روی نگرانی باشه و یا هرچیز دیگری، طرف مقابل رو به شدددددددت ناراحت میکنه تا حدی که آدم خودش متعجب میشه که ای وای مگه من چی گفتم!!!
این چیزی که میگم رو از دوران ابتدایی و راهنمایی متوجه شدم که به اصطلاح حرفای من "تلخه" و همون بهتر که سکوت کنم.
نمی دونم واقعا شاید حرفامو با شدت میزنم، شاید لحنم بده خودم خبر ندارم، شاید اصلا تو اموری که به من مربوط نمیشه زیادی نظر میدم!!! نمیدونم، اما محتمل ترین گزینه در مورد من بدشانسیه، که به قول معروف به خیر یا به شر نمیتونم یه کلمه حرف بزنم.
من کلا آدم ساکتی ام. کم حرف. اما هر بار هم که خواستم اظهار نظر کنم دشمن تراشی شده برام...
اینم یه جور گرفتاریه قطعا....
بهترین تصمیم سکوته...حتی در برابر عزیزترین اشخاص زندگیت...
زیر برنج رو روشن کردم تا یواش یواش بپزه.
برای هر یه کلمه یادگیری، تمام و ذهن و روحم برای تمرکز کردن اسیر میشه.
امروز به مادرم میگفتم که کاش پسر بودم...پسرها (به شرط غیرت) میتونن همه کار برای ایجاد چیزی که دلشون می خواد انجام بدن. از بنایی و نجاری گرفته، تا رفتگری و ... مخصوصا وقتی آدم بدونه موقتیه، چرا انجام نده... اما امان از دختر بودن، امان از زن بودن...
فکر میکنم تو این روزهایی که هستم، بدترین شرایط در سال های بزرگسالیم بوده.
نمی دونم در آینده شدیدتر از این هم تجربه می کنم یا خیر، اما می دونم تجربه ی الانو هیچ وقت قبل از این نداشتم.
امیدوارم 97 به خیر بگذره. خرافاتی نیستم، اما تا الان 97 برام خوب نبوده. امیدوارم منبعد جبران کنه.
فردا صبح باید برم دنبال یه سری کارا.
با داداشم تماس گرفتم که راننده ش رو فردا برام بفرسته. هزینه ی آژانس خیلی زیاد میشه.
خدایا خودت کمک کن که حداقل یکی از دغدغه های ذهنیم کم بشه. خیلی خسته ام از فکر و ذکر.
به قول خواهرم، عملکرد جوامع کوچیک مون هم، مثل جمع همکارها، جمع دوستی ها و.... شده مثل وضع کشور. یعنی همین ماهاییم که وضع کشور رو می سازیم.
همونطور که من الان تو کشورم احساس امنیت نمی کنم،
تو وبلاگم، تو کانالم و اینستاگرامم هم احساس امنیت نمی کنم.
شخصی از فامیل که از قضا آدم خوبی هم هست واقعا، در اینستاگرام چندین بار درخواست فالو داد. من با وجود اینکه خودش و خانواده ش رو میشناسم و واقعا آدم های خوبی هستند، اما به هزار و یک دلیل دلم نمی خواست که پیجم رو دنبال کنه. با برادرم مشورت کردم که ایرادی داره درخواست فالوش رو ریجکت کنم؟ گفت به هیج وجه ریجکت کن صفحه ی خودته. من ریجکت کردم، دیدم فردای اون روز مجددا برام درخواست فالو فرستاده...من مستاصل شدم. آدم خوبه ی خجالتی درونم نهیب زد که اگه قبول نکنی، ممکنه تو جمع فامیل به روت بیاره که چرا پیجت رو برای من باز نمیکنی و تو لابد میخوای تا بناگوش قرمز بشی و... با این فکرها مجبور شدم قبول کنم. اما ته دلم؟ به هیچ عنوان دوست ندارم که خودش و خانواده ش عکس های پیجم رو ببینن....
حالا الان تنها مکان هایی که دلم میخواد خودم باشم و به ساده ترین شکل ممکن بنویسم، وبلاگ و کانالمه.
خیلی حس بدیه آدم تو وبلاگ و کانال خودش هم راحت نباشه.
من برام کاری نداره بخوام اینجا رو عوض کنم یا کلا دیگه ننویسم.
اما واقعا به این فکر می کنم چرا باید شرایط رو برای همدیگه اینقدر سخت و تنگ کنیم که طرف مقابل مجبور به کارهایی شه که دوست نداره.
حالا قضیه ی فامیل فقط یه مثال بود اما به طور کلی حرفم اینه که:
شاید باید قبول کنیم دوستی ها یک جاهایی دیگه تموم میشن. به هزار دلیل کوچیک و بزرگ.
سماجت روی اون موضوع و اصرار بر ادامه دادنش، نه تنها شان خودمونو پایین میاره، بلکه طرف مقابل رو هم به شددددددت آزار میده.
حالا دو حالت وجود داره، یا ما واقعا می خوایم طرف مقابل رو آزار بدیم، که به رفتار سماجت گونه مون از قصد ادامه می دیم که اونو اذیت کنیم، یا حالت بعدی اینه که می خوایم بهش بفهمونیم که دوستت داریم، که در واقع به نظر من این اصلا هم دوست داشتن نیست بلکه آزار دادنه.
هر آدمی شرایط خودش رو بهتر میدونه و هیچ کس با خودش رودربایستی نداره. خودم به شخصه وقتی حس می کنم چیزی برای تموم شده، و یا تصمیم خاصی بگیرم، زمین به آسمون بیاد و آسمون به زمین، از تصمیمم برنمی گردم. وقتی تصمیم بگیرم دیگه کسی رو دوست خودم ندونم واقعا هرگونه و سماجت و پافشاریش اونو از چشمم بیشتر میندازه.
اینکه مدام حس کنم در وبلاگ، کانال و اینستام تحت مراقبتم، منو از اون آدم متنفر می کنه.
کاش واقعا قدر خودمون رو بدونیم، کاش واقعا اینقدر شان همه چیز رو پایین نیاریم. کاش واقعا تو دنیایی که اینقدر همه چیش سخته و تنها دلخوشی ها به چند جمله توی وبلاگ و کانال وابسته ست، دنیا رو واسه آدمای اطرافمون سخت تر و ناراحت کننده تر نکنیم.
روزای گذشته روزای خیلی سخت و وحشناکی داشتم. تا این حد که فکر کنم تا یه مدت صبح ها باید با ترس از خواب پاشم.
در هر حال گذشت.
می نویسم که بعدها اگه آدم موفقی شدم، یادم نره چه روزهایی رو پشت سر گذاشتم.
خدایا همیشه پشت و پناهم باشو کمکم کن.
اولین قدم برای حل مشکل، شناخت اونه.
امروز فکرم درگیر این بود که تو درس خوندن، همیشه به کم قانع بودم.
مثلا یه مثال واضح همین لیسنینگ هست. تو فایل های جدیدی که پیدا کردم، و خیلی هم دوسشون دارم، هر درس دو دقیقه هست. حالا درسته برای اینکه بتونم به سوالات اون درس پاسخ بدم، باید چند بار گوشش بدم و خب هر درس لغات جدید داره و باید یادداشتشون کنمو ممکنه هر درس یک ربع طول بکشه، اما چرا قانعم به اینکه روزی فقط سه چهار تاش رو گوش بدم؟ چرا تلاشمو نمی کنم که مثلا روزی ده تا گوش بدم؟
یا حالا همه ی اینا به کنار، چرا آهنگ انگلیسی گوش نمی دم؟ احتمالا منتظر گل دادن درخت نی هستم!!!!
به نظرم تا آدم خودشو تحت فشار نذاره، نمیتونه بهبود عملکرد داشته باشه.
و همه ی اینا که کار دارم و سرم شلوغه و نیستم بهانه ست.
بگذریم از اینکه از لحاظ جسمی هم کلا اذیتم. نمیدونم اون موقع ها که یکسره از 8 صبح تا 5 عصر سر کار بودم و تا میرسیدم خونه 6 میشد، چرا چیزیم نبود؛ اما الان که ظهر خونه ام یا درد گردن امانم رو بریده، یا سر درد بی وقفه.
این روزها تنها چیزی که خیلی از خدا میخوام، پول نیست، سلامتی بیشتره. میخوام مثل چند وقت پیش راحت گردنمو تکون بدم و درد نداشته باشم و از درد گردن، سرم درد نگیره :(
امیدوارم خدا به تمام کسانی که برای بهتر شدن زندگیشون تلاش میکنن، و دلشون میخواد آدم مفیدی باشن، کمک کنه؛ منجمله من..